Aradan 24 yıl geçmiş... Ankara soğuk ve kar altındaydı...
Günlerden pazar.
Bugün günlerden perşembe.
O sararmış defterde 24 yıl önce yaşanan alçak saldırıyı, yazılanları, siyasetçilerin verdikleri sözleri düşünüyorum.
Uğur Mumcu’yu kim öldürdü?
Dönemin İçişleri Bakanı İsmet Sezgin’in şu sözleri beynime mıh gibi çakılmış:
“Eğer örgüt Türkiye kökenliyse en kısa zamanda katilleri yakalarız... Örgüt dışarıdan gelmişse katili ya da katilleri bulmak zor...”
Dönemin Başbakanı Süleyman Demirel, Başbakan Yardımcısı Erdal İnönü “Bombayı koyan caniler yakalanacak, bu bir şeref sözüdür” diyor.
Uğur Mumcu’nun cenaze törenine bir milyon kişi katılıyor, Türkiye’de yer yerinden oynuyor...

***

Kimdi bu katiller?
Aracına konan uzaktan kumandalı bomba, yıllar sonra ortaya çıkarılan tetikçiler...
24 yıl önce de yazdım bugün de yazıyorum.
24 Ocak 2010 tarihinde yazdığım yazıdan bir bölüm:
“... Eğer Susurluk’un üzerine gidilip devlet içindeki ‘silahlı güç’ ortaya çıkarılsaydı, bugün Ahmet Taner Kışlalı, Musa Anter, Hrant Dink, Necip Hablemitoğlu, Mehmet Sincar, Behçet Cantürk, Cem Ersever, Savaş Buldan, Hiram Abas, Medet Serhat’ın katilleri bulunur öteki faili meçhuller aydınlanırdı.”

***

Uğur’un, Muammer Aksoy’un, Bahriye Üçok’un, Ahmet Taner Kışlalı’nın katilleri yıllar sonra bulundu.
Bulunanlar tetikçi köktendincilerdi...
Çoğu cinayetin üstü kapatıldı...
Devleti yönetenler bu alçakça cinayete kılıf buldular 24 yıl önce:
“Kurşun atan da yiyen de kahramandır...”
1994 yılında TBMM Faili Meçhul Siyasi Cinayetleri Araştırma Komisyonu’nun hazırladığı rapor Meclis Genel Kurulu’na indirilseydi bugün Hablemitoğlu, Hrant Dink yaşıyor olacaklardı.
Kimse o duvardan birkaç tuğla çekemedi...
Yazımı yazarken mavisini yitirmiş gökyüzüne, ağaçlara bakıyorum...
Böyle bir yazı yazmak, geçmişi anımsamak, faili belli meçhulleri anımsamak, bulanık ırmaklarda, sularda kürek çekmeye benzer.
Orhan Yavuz, Doğan Öz, Orhan Cavit Tütengil, Kemal Türkler, Behçet Aysan, Metin Altıok...
Daha niceleri...
Kimi silahla, kimi bombayla, kimi yangınla, kimi kalleş pusuyla...

***

Bu alçak suikastlarda bu ülkenin aydınlık insanları, yurtseverleri öldürüldü.
Vur emrini verenler kimlerdi?
Aslında yanıtını alamadığımız soru bu bizim...
Unutkan bir toplumuz...
Bugün yüreğimiz bir yangın yeri.
Acılarımız büyük!
Eski bir yazıdan, o anı defterinin sayfalarında kalmış bir tümceden çıktım bugün.
Hani şairin söylediği gibi, “aynada ölü bir yüzün” dizelerinin yankılandığı ürperen bozkır, henüz boşaltılmamış bir şehir, bir köy, bir kasaba akşamında...
Bu yüzden duygularımız hüzünlü, sesimiz soğuk.
Bir sabah gün ışıdığında, umut kaybolduğunda, bahçedeki ceviz ağacı, gözlerin mavi haritasını uyanışın ötesinde ölümle buluşturmuştur...

***

Susurluk bir dönüm noktasıydı...
Nedense faili meçhul cinayetlerin üzerine gidilmedi...
Tetikçi bulmak kolaydı, cinayetleri işleyen tetikçiler bulundu; asıl patron, vur emrini verenler korunup kollandı.
Uğur, öldürüldükten 7 yıl sonra yurtsever Emniyet Müdürü Gaffar Okkan’a korumalarıyla birlikte Diyarbakır’ın en işlek caddesinde suikast yapıldı.
Yıllar çabuk geçiyordu...
Bu arada Hizbullah’ın “ölüm mangaları” birer birer ortaya çıktı.
Belki biz zamana yenik düşmüştük, biz korumamız gerekenleri koruyamamıştık...
Önce Hrant Dink’i andık ardından Uğur Mumcu’yu...
Beyaz mıydı ölümün güneşleri çocuklarımızın saçları kadar, bilmiyorduk...