DEVLETLER arası ilişkilerde Birleşmiş Milletler’in görevi barışı kolaylaştırmaktır. Ne var ki, o kuruluşun içinde ve çevresinde türeyen birtakım diplomatlar ve sözde uzmanlar anlaşmazlıkların ufkunda yakın ve kolay çözüm ya da barış ışığı belirince onu uzaklaştırıp zorlaştırmak için kolları sıvamadan edemiyorlar.
En son örnek, “Kıbrıs sorunu denen ama aslında sorun olmaktan çıkıp sadece karşılıklı el sıkışmaya kalmış” Kıbrıs konusudur. Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı Derviş Eroğlu geçenlerde “birbirimize merhaba demek, dostça yan yana yaşamaktan başka bir işimiz kalmadı” anlamına gelen bir söz söylemişti; sözde uzmanlar ve diplomatlar bu sözü ciddiye alıp sorunun bittiğini ilan ederek bir “el sıkma” töreni düzenlemek yerine yeniden yokuşa sürmenin çarelerini aramaya koyuldular, Rum ve Yunan tarafı da fırsat bilip müzakere sürecini başlatmaktan dem vurmayı ihmal etmediler.
Üstelik, konunun on duyarlı faslını yine gündeme getirip KKTC’nin egemenlik iddiasından vazgeçmesini peşinen şart koşarak süreci yeniden başlatmak istemekten başka bir anlamı var mı bunun?
Ankara’nın duruma hâkim olarak Eroğlu’nu açıkça desteklemekten ve onun açılımını kolaylaştıracak bir biçimde gerçekten iki devletli yaşamda hangi işlevlerin birleştirilebileceğini, hangileri için ne gibi eşgüdüm mekanizmaları kurmak gerekeceğini gösteren bir çalışmayı ortaya koymaktan başka bir yol kalmamıştır.
Hele Rum tarafının olup bitenleri tam tersine çevirerek KKTC’yi uzlaşmazlıkla suçlamak gibi propaganda kampanyasına başlamasına asla izin verilmemelidir. Birleşmiş Milletler hiç değilse bu konuda dürüst davranmalı ve KKTC’nin tutumunu doğru yorumlayarak hangi tarafın ciddi barıştan yana olduğunu resmen açıklamaktan kaçınmamalıdır. Başka türlüsü, yani anlaşmazlığın sona ermediğini ileri sürerek Ada’da işinin bitmediğini ima etmek Birleşmiş Milletler gibi ciddi ve yüce bir kuruma hiç yakışmıyor doğrusu.