Görünürde Beyoğlu Belediyesi’ne bağlı iş makineleri, adı İstanbul ile birlikte anılan sembollerden ünlü Taksim Alanı’na girmek için gün sayıyor.

Beş gün sonra, en güçlü olasılıkla önümüzdeki pazar günü, o alanda yeni yollar, tüneller açmak amacıyla tam gaz çalışmaya başlayacaklar. Tarihi alan ve ona bağlı İnönü Gezisi’nin altı üstüne gelecek.

Dünkü Taraf gazetesinde, tarihi alanı altüst edecek o kazmanın bir cinayet haberi olduğunu anlatan Serkan Ayazoğlu’nun röportajını okurken göz pınarlarımda bir hareketlilik oldu. Ta eskilere İstanbul’a ayak bastığım 40’lı yıllara dönüş yaptım.

Adı geçen belediye, sözde yayalaştırma adı ile aslında bu güzelim alanı insansızlaştıracak bir proje için düğmeye basıyor.

Tabii arkasında yine görünüşte büyükşehir belediyesi var ama cinayetin asıl faili, İstanbul Büyükşehir Belediyesi’nin eski başkanı yani Erdoğan!

Daha üç gün önce, Ataköy’de yeni arıtma tesislerini açarken belediyecilik yaptığı o dönemdeki siyasi iktidarın kendisinin elini bağladığından şikâyet ediyordu ya!

Şimdi sadece başbakan değil tüm kentlerin de belediye başkanı. Ülkenin tek adamı olarak “astığı astık, kestiği kestik” türünden icraatlarını 10 yıldır izlediğimiz siyasi muhteris.

Serkan Ayazoğlu’nun haber-röportajını okumuş olmasam da, bugünkü Düzyazı’yı, Taksim’de işlenmek üzere olan o cinayetten okurlarımı, dolayısıyla kamuoyunu haberli kılmaya ayıracaktım.

Ne ki sözünü ettiğim dünkü haberde yer almış olan bir dizi ünlü kentsever, cinayetten sonra artık otopsi bile yapılmasına gerek kalmayan kadavranın defin raporundan bölümler aktarıyordu.

Örneğin Atilla Dorsay, projeyi tam bir rezalet olarak tanımlarken “Meydanları trafikten arındırarak adam etmeye çalışmak çok geride kalmış bir yöntemdir” diyor ve “böyle bir yöntem olsaydı Paris’in Etoille, Concorde, Londra’nın Trafalgar alanları için de çoktan benzer uygulamalara başvurulmuş olacağını” anımsatıyordu.

Hilmi Yavuz, büyük meydanların taşıt trafiğine kapalı, yayalara açık olması gerektiğini söylerken, Lale Mansur alanda sayıları azalmış ağaçların da kesilmek için işaretlendiğini duyurmak istiyordu. Mehmet Bekaroğlu’na göre asıl amaç birilerine yeni rantlar sağlamaktı.

Bir dizi İstanbullunun, farklı anlatımları alanın yeşil dokusunun betona dönüşeceği ve meydanın anlamını yitireceği gibi bir tümce içinde özetlenebilecek kuşkuları içeriyor.

“Ya sen?” diye beni sorgulayacak olanlara, Taraf’ın sözünü ettiğim haberinde açıklanan tüm görüşlerin yanı sıra ilk kez 10 Mayıs 1950’de aziz İsmet İnönü’nün tarihi seçim mitingini izlemek için genç bir muhabir olarak Gezi’ye konulmuş kürsüden baktığım alanı ortadan kaldıracak bu kent cinayeti için İstanbulluların seslerini yükseltmelerini öğütlüyorum.

Siyasi partilerin seçim mitinglerinin yapıldığı, 1 Mayıslarda gerçekleştirilen emek bayramlarında yığınların toplandığı alan elimizden alınıyor.

Sıraserviler’den, Şişli’den İstiklal Caddesi’nden, Ayazpaşa’dan Taksim’e akan halk yürüyüşlerinin önlerine beton setler kurulmak isteniyor!

Halkın sesinden ürkenler bu tür toplantıları ulaşılması çok zor ve uzak alanlara taşımak için gerçekleştiriyorlar yeni Taksim projesini!

Böyle bir kent cinayeti Batı Avrupa’nın herhangi bir kentinde işlenmeye kalkışılsa; o kentin hemşerileri belediye başkanlarının yakasına yapışır ve “Bize sordunuz mu?” diye haykırır.

Halkoylaması isterler. Hemşerilerine danışmayan belediye başkanlarına “Biz adam değil miyiz?” diye sorgu sual ederler.

***

Not: Cumhuriyet okurları dünkü gazetemizde aynı konuyu ele alan Bedri Baykam’ın yazdıklarını, elbette okudukları için yazıda genç kapı yoldaşımdan bahsetme gereğini duymadım.