Emir 21 yaşındaydı…

Bir yurtseverin, bir Atatürkçü bilim adamının oğluydu... Rektörü olduğu Malatya İnönü Üniversitesi’ni yalnızca birkaç yıl içinde 53 devlet üniversitesi arasında ikinciliğe yükselten, dünyanın ikinci büyük karaciğer nakli merkezini kuran ve ödül olarak 3.5 yıldır Silivri tutsakhanesinde misafir(!) tutulan ve de o ağır şartlarda karaciğer kanserine yakalanan Fatih Hilmioğlu’nun gözünden bile sakındığı evladıydı...

Emir, geçen cumartesi gecesi, arabasıyla bir halk otobüsüne arkadan çarparak oracıkta yaşamını yitirdi... Cansız bedeni, Başkent Üniversitesi’ne kaldırıldı... Halbuki Emir, babasına ve onun gibi yüzlerce yurtsevere karşı yapılan hukuk katliamlarına karşı çıkmak için morguna kaldırıldığı Başkent Üniversitesi’nin Hukuk Fakültesi’ne girmişti… Fatih Hilmioğlu, yavrusunun cenazesine gidebilmek için izni sekiz saatlik bir soluk soluğa koşturmaca sonrası alabildi… Ve Fatih Hoca’ya bir gece olsun evinde kalma izni verilmedi. Cenaze töreni öncesinde geceyi Sincan Cezaevi’nde tek başına geçirdi… İşte bizlere anlatılan “ileri demokrasi” budur!..

- Üzülmek, kahrolmak ne çare…

***

Silivri zindanı, Silivri süreci çok hayatları kararttı… Ölenler, kalp krizi geçirip herkesin gözleri önünde haykırarak can verenler, sevdiklerini yitirip cenazesine bile katılamayanlar, onulmaz hastalıklara yakalanıp hâlâ içeride tutulanlar…

- Hepsi kayıt altında, hiçbiri unutulmadı… Unutulmayacak…

Türkiye Gazeteciler Federasyonu Genel Başkanı Sevgili Atilla Sertel yazmıştı; gözlerim dolarak, yüreğim kanayarak okumuştum:

- Bir öğle üzeri ara vermişti mahkeme… İki genç delikanlı yan yanaydı. Biri Fatih Hilmioğlu’nun, diğeri ise Yarbay Mustafa Dönmez’in oğluydu. Basına ayrılmış kısmın en önünden, baba ve oğulların bağırarak yaptıkları konuşmaları ister istemez duyuyordum. Arada askerler vardı, bir de görevli yüzbaşı… Bir ara delikanlıyı, yüzbaşıya yalvarırken gördüm, “Hızla gideceğim yanına ve öpüp döneceğim, ne olur çok özledim” diyordu. Gözlerim doldu, içim burkuldu…

O iki delikanlıdan biri Yarbay Mustafa Dönmez’in oğlu Alp Kaan Dönmez’di… O da 21 yaşındaydı… Ve maalesef o da 1 Eylül 2012’de staj yaptığı Azerbaycan’da karşıdan karşıya geçerken bir arabanın altında kalarak yaşamını yitirmişti… Atilla’nın anlattığı tanıklığının son bölümünü bilmiyorum; umarım o yüzbaşı hangisi olduğunu bilemediğim o delikanlıya babasını bir kerecik öpmesi için izin vermiştir...

- Çünkü artık o iki delikanlı da babalarını bir daha öpemeyecekler…

***

Pazartesi günü Serhan Bolluk, Aydınlık gazetesindeki başyazısında şöyle diyordu:

- Anadolu’da zulmün artsın derler. Zalime söylenir. Zulmün artsın ki isyan olsun. İsyan olsun ki acımız hafiflesin… İnsanı insan yapan her şeye, düşmanlar. Ki toplamına vatan diyoruz. Üstünde insan oluyoruz. Onlar vicdansız ve vatansızlar… Bu yazı zalime değil, isyan edene. O, adı üstünde zalim. Öyle olmasa zulmeder mi?.. Ama sona geliyor. Bozgunu yakın… Anayız, babayız, kızlarız, oğullarız… 29 Ekim’de meydanlardayız…

Tarih babaya bakın, binlerce örnek gösterecektir… Zalim yenilecektir… En yenilmez sandığı anda halkın gazabıyla yüz yüze gelmeye, gerçek adaletin ne anlam ifade ettiğini görmeye mahkûmdur, hiç kuşkunuz olmasın…

- Sevgili Fatih Hilmioğlu’nun kişiliğinde, Silivri, Hasdal ve Maltepe’deki tüm kahramanların önünde sevgi ve saygıyla eğiliyorum… Acıları acımız, erinçleri erincimizdir, böyle biline…