O kadar yakındık ki, voleybol tarihimizdeki Avrupa Şampiyonluğu’na...
Hele hele setlere 2-2’lik denklik gelip altın sette önce 8-6, sonra 12-11 öne geçtiğimiz anlar var ya; tamam iş bitti dedik...
Ne var ki, ister deneyimsizlik deyin, ister hakemlerin Sırbistan tarafında duruşu, ya da şanssızlık, avuçlarımıza kadar gelen Avrupa Şampiyonluğu uçtu gitti.
Yüreklice oynadık dün Ankara’da; binlerce seyircinin verdiği enerji hiç bitmedi 5 sette. Eda’sı, Meryem’i, Hande’si, Naz’ı, Meliha’sı, sonra kenardan gelen Ebrar’ı, Zehra’sı; tam bir takım birlikteliği sergilediler. Öyle ki, Boskovic, genç Türk kızlarının bloğundan kaçmak için topları auta vurdu defalarca, Buşa fileye takıldı maç boyu. Hele 4. sette Hande-Ebrar-Meryem’li bir ön taraf vardı ki, galiba Guidetti’nin bu ‘hücum’ organizasyonları tam puanı aldı...
Son seti hiç konuşmayalım, dünya ve Avrupa şampiyonu Sırbistan önünde hep önde gittiğimiz altın seti konuşursak, bir kez daha göz yaşı dökeriz; çünkü öyle basit hatalara gitti ki o set.. Ama ağlamak yok, genciz, enerjimiz var ve bu takım bu kadro ile yola devam ederse büyük işlere imza atar.
Neyse, Eda ve Naz ile küçük kardeş pozisyonundaki 10 kızımızı alkışlayalım, Guidetti’yi alkışlayalım, federasyon başkanı Akif Üstündağ’ı, ısrarla kadın voleyboluna yatırım yapan Eczacıbaşı’nı Vakıfbank’ı, Fenerbahçe’yi, Galatasaray’ı ve en çok da Ankara seyircisini alkışlayalım. Ne diyelim, “Galip, sayılır bu yolda mağlup..” özellikle kadronuzun yaş ortalaması bu kadar gençse ve gelecek vaat ediyorsa...