“Cumhuriyet neden önemli” sorusunu hâlâ sormak acı elbette. Kimilerine göre yanlış kurulmuş Cumhuriyet, oysa dönemin koşullarına bakıldığında mucize gerçekleşmiş. Dış düşmanla mücadele olanak yaratmış, son derece zeki biri olan Mustafa Kemal, büyük hayali Cumhuriyeti kurmayı başarmış. Devrimdir Cumhuriyetin kurulması, hep vurguluyorum. Sandıktan ne Mustafa Kemal çıkardı o gün, ne de Cumhuriyet! Yazık ki büyük kitleler yararına olan gelişmeleri hemen kavrayamıyor. Padişahın mülküdür içinde yaşayan herkesle birlikte devlet. Mesele mülk, kul olmaktan çıkıp bağımsız karar veren bireye varmaktır. Doğrusu bunun başarıldığı konusunda da derin kuşkularım var. Bugün de seçime girse Mustafa Kemal sandıktan çıkmaz, emin olun! Devrimcilerin yazgısıdır bu.
Demokrasi iyi bir yönetim biçimi değil. Daha iyisi gelene dek bununla idare edeceğiz. Kaldı ki bizde demokrasi uzak hayal. Yığınlar, vasatlık, cehalet, bayağılıkta uzlaşır, sonucunda sandıktan hep kendine benzeyen çıkar. Felsefecilerden oluşan yönetim biçimi de pek cazip olmazdı kuşkusuz, ancak aydınlanma değerlerinin egemen olduğu düzene gereksinim duymak hakkımız. Saray varsa soytarı da olacak elbet. Yeniden saray günlerine döndüğümüze göre kul olmaya dünden hazır birileri öncülük edecekler. Diyeceğim: sultanın mülküne dahil olmaya rıza gösteren kimseler ile kavga etmek zorundayız.
Seçkinler memleketi yönetsin gibi tez öne sürecek değilim. Ancak eğitimli, iyi yetişmiş insanlardan oluşan toplum istemek hakkımız. Bu nasıl olacak? Elbette ideolojik tercihle... Başka türlü söylersek, eşitlikçi demokrasi (sosyalist) olabilmesi için çabalamalıyız, buna uygun eğitim düzeni kurmalıyız. Peki, şimdiki milli eğitim ne tür insan yetiştiriyor? Tam da saraya, sultana uygun bir müfredat söz konusu! Din dersi dayatması insan haklarına aykırı, lakin artık salt din dersleri değil tüm dersler benzer yöne işaret ediyor. Bilimden uzak, hamaset içeren, güncel yaşamda çocuğa hiçbir katkısı olmayan zırvalarla kafalar dolduruluyor. Yetişen kuşak bencil, kaderci, gerici olacak. Teknolojiyle iç içe olmak, iyi eğitim görüldüğü anlamına gelmez. Etik sorunlara duyarsız, her meseleyi Tanrı’ya havale eden bir kuşakla karşılaşacağız.
Milli Eğitim Bakanı’na getireceğim sözü. Nedense Cumhuriyetçi çevreler pek umutlandı Ziya Selçuk’tan. Kimdir Ziya Bey? Bakanlık öncesi özel okul sahibi biri! Piyasa iktisadına uygun anlaşılan... Muhafazakâr olduğu yakın çevresince söyleniyor. İyi eğitimciymiş. Hangi özelliğiyle? Mesela zorunlu din dersleri konusunda bir cümlesini duyan var mı? Ya da imam hatipleşme sürecine itirazına rastladınız mı? Olamaz elbette. Saray kendine kulluk etmeyen kimseyi herhangi bir göreve getirmez. Ancak ustaca tercih yapıyor RTE. Öyle birini seçiyor ki, laiklerin ağzına bir parmak bal çalıyor. Sanıyorlar ki özel gün ve bayramlara eklenen Cumhuriyet anmaları, kutlamalarıyla iş hallolacak. Açıkça göz boyama bu. Çöken, yıkılan Cumhuriyetin neyini kutlayacak çocuklar okulda?
RTE bir zaman Kürt ve Alevi açılımı yaptı. Sonucunda Kürt sorunu içinden çıkılmaz hale geldi, Aleviler her tür hakarete maruz kaldı, çocukları zorla Sünnileştirilmeye devam ediyor. Ziya Bey de böyle toplantılar düzenledi. Kimi Cumhuriyetçiler bunu görev saydı, gitti. Sonuç daha fazla din dersi, çarpıtılmış tarih bilgisi, kutsanan cehalet oldu! Bunu görmek lazım! AKP ile herhangi işbirliğine oturup, oradan sonuç elde etmek mümkün değildir. Reha Çamuroğlu, Zafer Üskül, Ertuğrul Günay örneklerini anımsayın. Anımsayın ve onlara benzemeyin. RTE kendi inancı, ideolojisi dışında kimseye yaşam hakkı tanımadı, tanımayacaktır. Bu böyle bilinmeli.
29 Ekim kutlamalarının halka inmiş olması son derece önemli. Lakin hangi bayramı kutluyoruz, bunun üzerine düşünmeliyiz. Nasıl memleket istiyoruz, nasıl gelecek hayal ediyoruz? Büyük diğer tehlike “Hamaset Atatürkçülüğü”dür. Devrimci kökünden koparılmış, küresel kapitalizme eklemlenmiş, salt yaşam biçimine indirgenmiş Atatürkçülük sonunda AKP’ye hizmet eder, unutmayın. Bugün devrimci Cumhuriyete ihtiyacımız var.