\n

Sanatla, sanatçıyla çatışma bizde yalnız devlette değil toplumun büyük kesimlerinde de uzun yıllardır sürüp gelen bir alışkanlık...\n

Kimileri yıllarca devlet politikalarının bunu körüklediğini, insanları sanattan uzaklaştırdığını, böylece körleştirmek istediğini savundu. \n

Kimine göre sanatçılar ve aydınlar toplumdan kopuk kaldığı, fildişi kulelerinde yaşadığı için sanat gerçek anlamıyla kitlelere yansımadı...\n

Kimi, belli bir gelir ve eğitim düzeyinin altında kalan kitlelerin sanata, edebiyata, felsefeye asla fazla önem vermeyeceğinin altını çizdi..\n

Bir yandan dünya sanatının en iyi örneklerinin verildiği, bu örnekleri icra edebilen sanatçıların yetiştiği konservatuvarlarımız, güzel sanatlar akademilerimiz kurulurken bir yandan sanatın yüksek örnekleri hep bir biçimde kendi içine kapalı, yalnızca birilerine ait, elit bir zevk olarak kaldı. \n

***\n

Basın ve daha sonra medya daha popüler olanla ilgilenip onu yaygınlaştırmayı tercih etti. Geri kalan sanat dalları, tıpkı futbol dışındaki spor dalları gibi bir iki satırla haber oldu ya da pek izlenmeyen saatlerdeki programların konusu...\n

Uluslararası festivallere, konserlere, operaya, baleye, tiyatroya giden kesim çok da fazla değişmedi.\n

Oysa bunca yıl sonra yeni yetişen kuşaklarla birlikte bu festivallerin sayısının da, izleyenlerin oranının da katlanarak artması gerekirdi. \n

Evlerinde klasik müzik dinlenen, sanatın bir biçimde hayatın içinde çok önemli olduğunu düşünen ailelerde yetişen çocuklar arasında bile bu oranın çok fazla arttığını düşünmüyorum. \n

***\n

Oysa, bizim gibi genç bir toplumda, çocukların sürekli aynı tür etkinliklere, aynı tür popüler ürünlere yönlendirilmesi ve onları tüketmesi yerine farklı seçeneklere yöneltilmesi mümkün...\n

Çocukların en azından sanatta, edebiyatta dünya klasiklerini, Türk klasiklerini bilmesi, gelecekteki hayatlarında onları zenginleştirecek ve her alanda pratikte de işlerine yarayacak bir şey olarak gösterilebilse belki de bu imkân oluşabilir. \n

Geçen haftalarda gittiğim Akseki Festivali’nde, Eskişehir’de ve on yılını geride bırakan Alanya Uluslararası Caz Günleri’nde çalarken bunları düşündüm. Her gün aynı şeyleri yapmak yerine ayda yılda bir bile olsa farklı bir etkinliğe katılmak yalnızca bir eğitim değil aynı zamanda bir alışkanlık haline gelirse, bir keyif olursa, sanatçılarımız da örneğin Fazıl Say’ın piyano festivali kapsamında her yıl kentin dış mahallelerinde piyano çalması gibi ücretsiz etkinlikler yapabilirlerse, bunu da “Türkiye muhafazakârlaşıyor mu” diye söylenip duran işadamları biraz desteklerse belli şeyler değişebilir. \n

Amaç, kendi kendimize aynı etkinlikleri sürdürüp aynı kitapları okumak ve bunları bilmeyenleri de küçümsemek değil, evrensel kültürün zenginliklerini daha fazla yaymak olursa toplumdan gelecek ilginin de az olmayacağı kesin.