Benim parlamenterlik yaptığım yıllarda adı başkentin zarif genç kızları arasında söylenen Güngör Yurdakul, Tanrı gecinden versin ama son günlerini yatağında geçirecek kadar ağırlaşmış bir kanser hastasıymış.

Bayan Yurdakul’un dünkü bazı gazetelerde haber olmasına yol açan nedeni, tam anlamı ile bu insanlık dramından Adalet Bakanı’nı da haberli kılmayı sağlamaya yönelik, adeta bir açık mektup gibi de değerlendirebilirsiniz.

Çünkü gazeteci Doğan Yurdakul, 7 aydır Silivri’de tutuklu. Hücresinde, kendisine “artık özgürsün” denilmesinden daha çok, eşi ile son kez kucaklaşmak için savcıların izin vermesini bekliyormuş.

Varsayılsın ki Yurdakul gerçekten suç işlemiş birisidir. Bu nedenle de şüpheli sıfatı ile tutuklanma aşamasından geçmiş, yargının hükümlü olduğuna karar verdiği birisidir.

Öyle olsa bile bir mahkûmun, eşi, ana-babası ya da çocukları gibi birinci derecede yakınlarını son nefeslerini vermeden önce görebilmesi, sadece o hükümlü için değil; yaşamla vedalaşma aşamasındaki kişi için de yerine getirilmesi gerekli bir insanlık borcu değil midir?

Ne var ki Yurdakul’un avukatları, öyle bir olasılıktan umutlarını kesmişler. Sadece bir ölüm durumunda Doğan’ın son görevini yapmasını sağlamak amacı ile cenazeye katılabilmesini sağlamaya yönelik başvuruları hazırlamışlar.

Adalet Bakanı’nın, böyle bir başvuru dilekçesinin ilgili savcılara verilme aşamasından önce; yani Bayan Yurdakul henüz hayatta iken, harekete geçerek suçu kesinleşmemiş, hatta duruşmasına bile başlanılmamış bir tutuklunun üstündeki demir kapının aralanmasını sağlaması gerekmez mi?

“İnsanları severiz, yaradandan ötürü” özdeyişini sık sık kullanan Sayın Başbakan Gazze’deki insanlık dramının dışında kendi ülkesinde de nice dramların sahnelenmek de olduğunu fark etmeli ve Adalet Bakanı’nı göreve çağırmalıdır.

Bir insan son nefesini verme aşamasında bilinci kapalı olarak seruma bağlı olarak yatağında eşinin ellerini tutmasını bekliyor.

Bir başka insan, hücre kapısına \tyaklaşan gardiyan adımlarından, kendisine verilecek haberin gerilimi ile yaşamanın dayanılmaz acısı ile Ankara’daki vicdanlardan gelecek izni!