Burası Ankara Valiliği’nin evsiz ve kimsesizleri kış ayları için yerleştirdiği Kafkas Toros Oteli. Aşkın Aydın da onlardan biri. Otelin ikinci katında 3 kişilik bir odada kalıyor. Beni yatağın üzerinde karşılıyor çünkü iki bacağını sokakta kaybetmiş. Anlatıyor:

“Sokaklarda olunca sürekli soğukla baş başasınız. Yine bir kış mevsiminde ısınmak için ateş yakmıştım. Bir süre sonra yaktığım ateş önce paçalarıma, sonra elbiseme sıçradı. Ve bacaklarım... Yanmaya başladı. Olayın sıcaklığıyla bayılmışım. Tam 5 saat baygın kalmışım. Bu süre içerisinde, bacaklarım da soğuğun etkisiyle donmuş. Yani önce yanmış, sonra donmuş. Ve şu an iki bacağım görüldüğü gibi yok. Kangren dediler kestiler.”

Aşkın’da dikkatimi çeken nokta gözlerini sürekli benden kaçırması. Sohbet sırasında ileride nasıl bir hayatı olması istediğini soruyorum. Bana “Evlilik filan bilmiyorum abla” diye yanıt veriyor:

“Tek bildiğim artık kötü şeylere bulaşmayacağım. Ben uzun yıllar madde kullandım. Kimse madde bağımlısı olmasın. Bakın bu bağımlılık beni ne hale getirdi. Başıma her türlü şey geldi bali yüzünden. Bacaklarımı kaybettim. O dönem protez takıldı ama tutmadı.”

Sonra gözleri yaşarıyor. Sesi titriyor. Sokaklara nasıl düştüğünü anlatmaya başlıyor:

“Adımı babamın patronunun kızından almışım. Kızılcahamamlıyım. Annemi 8 yaşında kaybettim. Bu kayıp beni o yaşta sokağa itti. Caddelerde, sokaklarda perişan yıllar yaşadım. Yollarda sürüklendim. O kadar kötü günler yaşadım ki, kimliğimi bile kaybetmişim farkında olmadan. Mesela şu an benim kimliğim yok. Simdi ise Ankara Valiliği sayesinde burada kalıyorum. Yemeği yediriyorlar, banyomu yaptırıyorlar. Üstümü başımı veriyorlar. Bu hafta içinde de protez bacaklarım takılacak. Çok mutluyum biliyor musunuz? Ve madde bağımlılığı alışkanlığımdan da uzaklaştım.”