29 sene önce Güneş gazetesinde yazıyordum. Bir gün Okay Gönensin bana “Gel, Cumhuriyet’te yaz” dediğinde dünyalar benim olmuştu. Bu sevincimin gerekçesini Cumhuriyet’in ekinde yayımlanan ilk yazımda şöyle anlatmıştım:
“İnsan haklarına saygının yemin savmak için gerekli olduğunu sanan yöneticilerden, batık ekonomisine, yoz eğitim düzeyinden verimsiz sağlık sistemine kadar olumsuzlukların var olduğu bir ortamda iyimserliğimizi sürdürebilmek için gösterebileceğimiz gerekçelerden biridir Cumhuriyet.”
Bu gerekçeler, yirmi dokuz yıl boyunca geçerli oldu:
Cumhuriyet, bugün ihanet ve kötü niyet yanında cahillik ve beceriksizlik sonucu defalarca örselenmiş, göçmek üzere olan demokrasimizin geride kalan üç beş temel direklerinden biriydi.
Bu niteliklerini yitirmemesi gerekirdi.. Rüyamda görsem, böyle bir kâbusla bir daha karşılaşmamak için bundan böyle uykuya yatmayacağım bir noktaya evrildik.
Yazılarımda, ülkemde insanlıkla, demokrasiyle bağdaşmadığına inandığım gelişmeleri mizahı bol bir üslupla hicvederdim:
‘Mizah’ın baskıya direnmenin en etkin yollarından biri olduğuna inanıyorum ama içinde bulunduğum ruh hali, bu atmosferde mizah yapmaya elvermediğinden beni bir süre affetmenizi dilerim.