Önce Gökhan Gönül’e.. Geçmiş olsun kardeşim. Canla başla çalışan, bitmeyen enerjisi ile sağ kulvarı tek başına üstlenen ve tekmeye kafa uzatan senin gibi 3-4 oyuncusu olsa bu takım hiç yenilmez. Sonra takıma, hepinize helal olsun. Buralara kadar gelip final kapısını zorladığınız için helal olsun. Üzülün, finali kaçırdığınız için üzülün. Üzülün, Kadıköy’de 2-3 yapamadığınız için üzülün. Çünkü dün gecenin böylesine zor geçeceği sezona bakınca belliydi. Evde bitirmek lazımdı işi.

Bu sezon evinde oynadığı 22 resmi maçta sadece Barcelona’ya yenilmiş bir takımdan bahsediyoruz. 65 bin kişilik stadında susmayan, sürekli tempo tutarak rakipten önce hakemleri baskı altına almayı başaran taraftardan bahsediyoruz. 3 kez yarı final görüp ancak Avrupa kupalarına hep 14. maçta veda etmiş Benfica’dan bahsediyoruz. Dün akşam da 14. maça çıktılar. Zurna’nın zort dediği yerdi yani. Bu kez ‘yeter’ dediler.

Aslında dün gecenin en güzel mesajını “1996 yılından bu yana ilk kez bu denli bir heyecan yaşıyorum” diyerek Aykut Kocaman vermişti. Bu başka bir şeydi. Duyguları, enerjiyi, hırsı kontrol edebilmekti önemli olan. O etti ama takım çok zorlandı. Şimdi, kadroya bir bakın Kuyt ve Meireles dışında hangisi hayatında kaç kez yarı final oynamış ve final kovalamış. Nasıl bir motivasyondur bu bilir misiniz? Ölüyü dirilten cinsinden yani. İşte bu noktada önemli olan kontrolü kaçırmamak, buralar da sıkı durabilmekti. Webo yok, Topal yok, Meireles yok... Olmadı. Maç içinde lehimize senaryolar da gelişti ama olmadı. Ancak düşük skorlu sonuca yönelik hiç bir şey yapamamak en önemli eksikti sanırım.

Kontrolü bir türlü ele geçiremediler. Erken gol her şeyi altüst edebilirdi. Ama o muhteşem atmosferi balon gibi söndüren bir penaltı geldi. Kuyt golü atınca sus-pus oldu stat, 4-5 bin kişilik 12. adam dışında tabii. Sonra tekrar başladı o uğultu bağırtı, yeniden geldiler kalemize. Cardozo golü buldu ama Yobo ve Egemen öyle uyudular ki, plase gol attı adam. Ya 40. dakika! Caner sıfıra inmiş topu kaleye kesmiş ne Sow ne Kuyt biriniz vurun be kardeşim vurun iş bitsin dedik.

İkinci yarı tempo düştükçe Benfica kaleye daha yakın oynamaya başladı. Tehlikeli suları korumak için Sow bile 18 içine kadar geldi. Kardeşim biter mi bu 45 böyle dedik. Stres diz boyu. Ah Webo ah dedim içimden, ah Topal ah. Bu arada baskı üstüne baskı golü de getirdi zaten. Sonraki dakikalar sonuna kadar direniş ve istek vardı ama sonuca gidecek iş çıkmadı. Olsun, dedik ya helal olsun bu takıma. Ülkeye futbolumuzda Mayıs ayı da varmış dedirttiler.Teşekkürler Fenerbahçe demek hepimizin görevidir.

Siz taraftarlar kendinize bakın. Şampiyonlar Ligi’nde çeyrek final yaşadınız. Nasıldı havalar? 1500 üstüydü değilmi hem de 2-1 Chelsea’yi yenmişsin. Şimdi gelin dün geceye, bu kez yarı finaldesiniz. 1-0’la Lizbon’dasınız. Tadından yenmez. Maça kadar keyfini de çıkardınız. Sonra da çıkarın. Takımınız ile övünün gurur duyun sizi Lizbon’a taşıdılar. Devamını dileyin final isteyin ama lütfen dün geceki tribünlerin ateşini de asla unutmayın.

Sonuçta oydu buydu, hatalar, eksikler, artılar onlara bakacak zaman var. Seneye Şampiyonlar Ligi ise hedef, daha güçlenmek, daha takım olmak, daha iyi futbol oynamak şart. Orası “Devler Ligi.”