Milliyet gazetesinin yeraltı dünyasının önde gelen isimlerinden Sedat Peker’e ödül verdiği haberinin tartışıldığı 26 Mayıs 2017 akşamı Akatlar Kültür Merkezi’nde Zeynep Oral’a saygı gecesi düzenlenmişti.
Fazıl Say ile başlayan gece, birçok değerli sanatçı ve gazetecinin katılımıyla sürdü ve gazetemiz yazarlarından Mine Kırıkkanat’tan hemen sonra Zeynep’in torununun babaannesi hakkında kaleme aldığı metni okumasıyla noktalandı.
Acı tanıklıklarla dolu, her anı çalışma ve mücadeleyle geçmiş başarılı bir yaşamın çeşitli yönlerini ortak anılarla bezeyerek dile getirdiler, geceye katılan gazeteciler, yazarlar ve seçkin sanatçılar.
Cuma gecesi şu anda yedi torun sahibi olan Zeynep Oral’ın hâlâ genç kalmasının sırrını da birden keşfettim:
Zeynep çalışmaktan, uğraşmaktan, amaçları peşinde koşmaktan yaşlanmaya vakit bulamamıştı.
Büyüyemeden ihtiyarlayanların tersine, Zeynep olarak yaşlanmadan yaşayıp gidecekti.
Ama bu yazı bunu değil, başka bir gerçeği vurgulamak amacıyla yazılıyor.
Zeynep Oral, tıpkı Uğur Mumcu gibi geride bırakmaya çalıştığımız güç günlerde gerekliliği daha da çok hissedilen türden bir insan.

***

Evet, gerçekten şu sıralarda kendini her şeyden sorumlu hisseden, haksızlık karşısında tarafsızlığın zulme, baskı karşısında sessizliğin faşizme ortaklık olduğunun bilincine varmış insanlara, her zamankinden fazla ihtiyaç var.
Araştırmacı gazeteciliğinin, seçkin hukukçuluğunun, zekâ, duyarlılık ve mizahla bezenmiş yazarlığının yanı sıra, insan olarak Uğur Mumcu böyle bir kişiydi.
Zeynep Oral da öyle bir insan.
Barış Derneği davasından tutuklu olarak yargılanan arkadaşlarımla birlikte, bu olguyu, desteğe, sevgiye en fazla ihtiyaç duyduğumuz karanlık günlerde yaşayarak gördüm.
Davanın duruşmaları, koca bir spor salonunda yapılmaktaydı.
Ve ne zaman duruşmaya gitsek, yakınlarımızın yanı sıra, Zeynep Oral boş tribünlerde yerini almış olurdu.
Dönem, korkunun kol gezdiği, DİSK’in lideri Abdullah Baştürk’ün proletaryanın savunmasını tek başına boş tribünler önünde yaptığı, sonradan vesayeti tasfiye bahanesiyle askerisine rahmet okutacak sivil darbenin yürütücüleriyle ittifak yapıp, esip küfürdüklerinde mangalda kül bırakmayanların sütre ardına sindiği dönemdi.
Tribünde tek başına oturan Zeynep Oral’a ne zaman gözüm ilişse, orada bir “barış meleği” görürdüm.
O günlerde baskı vardı, zulüm vardı, işkence vardı, Kenan Evren vardı.
Ama o günlerde “barış meleği” Zeynep de vardı.

***

O günleri yaşarken, yalnızca baskıyı, zulmü ve Evren’i görenler ne yaşadıklarını anlamamışlardı.
En karanlık dönemlerin içinde bile kimi aydınlıklar hep olmuştur, hep olacaktır.
Yaşanan dönemi doğru değerlendirmek ve karanlığı aydınlığa çevirmek için bu aydınlık yanları da görmek gerek.

***

Zeynep Oral, son yıllarda değerini daha iyi anlamaya başladığım Abdi İpekçi’nin Milliyeti’nin simgeleşmiş elemanlarından biriydi. Bir zamanlar sanat yaşamımıza damgasını vurmuş Milliyet Sanat ile adı özdeşleşmiş Zeynep, yuvasından ayrıldığında ona Cumhuriyet kucak açtı. Cumhuriyet’in yıllardır okuru olmasına, dünya görüşünün ona yakın çizgide bulunmasına rağmen, yeni yuvasına alışması kolay olmadı.
Ama Zeynep Oral artık Cumhuriyet denince ilk akla gelen isimlerden biri oldu.
Zeynep Oral ile bir süre birlikte çalıştığım Milliyet ne oldu derseniz, şu sırada onlar, yeraltı dünyasının acımasız kaba şiddetine teslim olmadıklarını kanıtlama çabası peşindeler.
Ne boş bir çaba!
Siyaset dünyasının kaba kuvvetine biat eden bir yayın organı, bir de yeraltı dünyasının koluna girse ne olur girmese ne olur?
Sanırım Zeynep Oral, şu anda orada olmadığına çok memnundur.