Kötü haberler bitmiyor, silahlar susmuyor ve biz hakikaten bir Ahmet Kaya şarkısında yaşıyoruz adeta: Şehirlere bombalar yağıyor, biz futbolla sevişiyoruz. ‘Sevişiyoruz’ da lafın gelişi. Buza kesen bir havada (tribünler ıssızdı gene), azgın boğa daha fazla yaralamasın diye piste fırlayan palyaçolar gibi, matadoru korumaya, boğanın dikkatini dağıtmaya çalışıyoruz. Yapalım o zaman.
Evet, Fenerbahçe için önemliydi bu maç. Sonuçta lider Başakşehir ve takipçisi Beşiktaş aksama eğilimine girmiş (her ikisi de son dört maçtan birini kazanabildi), Fenerbahçe de kafasını kaldırmış, tepeye göz dikmişti. Geçen haftaki Antalya maçının bir ‘yol kazası’ olduğunu ispat etmeleri gerekiyordu. Ama 90 dakika boyunca bu niyeti tekzip eden bir akıbet gördük. Sanki don vurmuş gibi akmıyordu hem takım hem de oyun. Bunda, golü yaratan asistine dek etkisiz olan Lens ve kanadını hem Alper hem de Volkan Şen’e karşı çok iyi savunan Ahmet’ler (Çalık ve Oğuz) en büyük neden gibi gözüktü. Devreyi meşhur ‘büyük takım olma’ kimliği belirledi. Gençler tam golün gidiş yolunu keşfetmeye başlamışken golü yedi. Lens ve Sow’un büyüsüyle.
Yeni devre artık kontrol kipine dönmüştü Fenerbahçe. Azıcık aşla ağrımayan bir baş derdindeydi. Alkaralar ise telafi. İyi yüklendi aslında konuk ekip. Art arda aparkatlar denediler. Ama Volkan Demirel dün çok sağlamdı. Maçın en iyisi olacak kadar, bu sezon hiç olmadığı kadar. Oyunun sonunda ise mengene kırıldı ve goller geldi. Tam da sahibinin dilediği gibi. Böyle zamanlarda mazur görülecek bir oyunla...
Son söz Gençler’e. Nerede o eski Ankara Rüzgârı? Son 10 maçta bir kez diş gösterebilmişler Fenerbahçe’ye. Onu geçtik, başka sorular var kafamızda: Bu takımın kimliği ne? Vukuatları yeteneğinin önüne geçmiş Ümit Özat mı temsil ediyor onları? Sanırım bunların cevabı, emektar İlhan Cavcav’ın zihni kadar flu.