Başlık attılar:

“Özür zaferi...”

Malazgirt zaferi gibi bir şey diyelim...

*

Bunların zaferleri de bir tuhaf:

“Van minit zaferi...”

“Haddini bil zaferi...”

“Sen kimsin zaferi...”

“İşte açıkça söylüyorum zaferi...”

Haliyle sonunda:

“Özür zaferi...”

Arkasından gelir:

“Bi şey değil zaferi...”

*

“Özür zaferi”nin tarihsel değerini, muhteşem on yılın Sümbülağa’sı açıkladı:

“İsrail’in bu özür dilemesi, tarihin yazdığı büyük bir zaferdir” dedi...

(Demek tarih de kafayı yedi...)

*

Televizyonlarda üç gün sürdü “özür zaferi” kutlamaları...

Koca çeneli oradaydı:

“Duyunca gözyaşlarımı tutamadım... Bana bu büyük zaferi gösteren rabbime şükrettim hakikaten yani...”

Öbür tartışmacı itiraz etti:

“Bir tek siz mi sevindiniz, biz de nasıl sevinmedik mi Mete?..”

Ekrana, alevler içinden çıkan “özür” kelimesi geldi...

İnsan duygulanıyor ne de olsa...

*

Altı yıl önce “AB’ye girdik” diye Kızılay’da havai fişek patlatan Ankara Büyükşehir Belediyesi kenti billboardlarla donattı...

Renkli resimli...

3x5 metre:

“Minnettarız... Sayın Başbakanımız, ülkemize bu gururu yaşattığınız için milletimiz size minnettardır...”

*

Dün anlaşıldı...

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu, Facebook sayfasında özür dilemelerinin asıl nedenini açıkladı:

“Suriye...”

“Türkiye ile iletişim kurarak Suriye’ye karşı koyabiliriz” dedi...

*

Hadi göreyim...

İsrail ile el ele verip Suriye’yi vurma süreci başladı sayılır...

Gazze’yi ya da gemiyi vurduğunda İsrail’in “insanlık suçu” işlediğini söyleyen zaferin sahibi, şimdi Suriye’deki insanların başına bomba yağdırılmasında İsrail’in ortağı...

*

Nasılsa uyurgezer bir millet...

“Zafer” dedilerse...

Zaferdir...