Bizim kuşak çok genç yaşlarındaydı İstanbul Müzik Festivali ile tanıştığında. Festivalin başlaması ilkbaharın gelmesiydi. Daha önceki yazılarımda da değinmiştim. Yakın bir dostumuz her yeni festival başladığında şöyle derdi: “Ne yapalım bizim de yazlığımız filan yok ama İstanbul’da müzik festivalimiz var!” Demek bu uluslararası festival İstanbul’a dünyanın çeşitli köşelerinden sanatçıları getirdiğinde kimi dinleyiciye bir yazlık eve taşınmanın keyfini veriyordu. O zamanlar festivalin en önemli etkinlikleri Aya İrini’deydi. Binanın eşsiz atmosferi, bahçenin büyülü ortamı bambaşkaydı. Oraya ulaşmak için çok erken yola çıkmanız gerekirdi. Ama her zorluğa değerdi doğrusu.
Bu yıl kişisel nedenlerle müzik festivalindeki son etkinliklere katılamadım. En son izlediğim konserler şef Alan Gilbert yönetimindeki NDR Elbphilharmonie Orkestrası’nın iki gece art arda süren muhteşem dinletileriydi. Topluluğun içinde yer alan çok sayıda çocuk yaşında gencin coşkuyla çalıyor olması dikkat çekiciydi. Sanırım orkestra yetkilileri bu gençleri ustalarla birlikte çaldırtarak eğitimlerine katkıda bulunuyorlar. Şef Alan Gilbert New York Philharmony’nin müzik direktörü ve daimi şefi olarak sekiz yıl çalışmış, sonra da NDR Elbphilharmonie’nin daimi şefi olmuş, halen bu toplulukla yapılan sözleşmesi 2028- 2029 mevsimine dek uzatılmış. Bir şefin orkestrasıyla özdeşleşmesinin ne kadar verimli olduğunu tarih boyu izlemişizdir. Örneğin Herbert von Karajan’ın 34 yıl boyunca Berlin Filarmoni Orkestrası’nı yönetmesi gibi.
Topluluğun ilk konserindeki solisti, kemancı Frank Peter Zimmerman’ın (d.1965) kemanından yükselen sesler su üstünde kayarcasına doğaldı. Bu sanatçıyı önceden de birkaç kez daha dinlemiş, her sefer hayran kalmıştım. Artık iyice olgunlaşmış, kendisini besteciyle özleştirmenin inceliklerine varmış. Özgeçmişinden okuduğumuza göre J.S. Bach’tan çağdaş besteci Ligeti’ye kadar uzanan geniş bir dağarcığa sahip. Kayıtlarıyla da nice ödül kazanmış. Bu kez Johannes Brahms’ın Re Majör Op.77 Keman Konçertosu’yla onu alkışladık.
NDR Elbphilharmonie Orkestrası’nın Alan Gilbert yönetimindeki ikinci konserinde solist Polonyalı piyanist Rafal Blechacz (d.1985) idi. 2005 Chopin yarışmasını kazandıktan sonra dünyanın bütün sahneleri ona kapılarını açmış. Chopin’in 1 numaralı op. 11 Mi Minor, Piyano Konçertosu’nu çaldı. Bestecinin romantizmini hiç abartmadan sağlam bir yaklaşımla sundu.
Ne yazık ki ben bu konserden sonra İstanbul’dan ayrılmak zorundaydım.
Kaçırdığım kimi etkinliğin başında Geneva Camerata’nın “Revolta” başlıklı sahne gösterisi var. Bu festivalden unutamıyacağım bir etkinlik de çellist Gautier Capuçon ve piyanist Alexandre Kantorov ikilisinin kusursuz dinletisi oldu.
