Sevgili Turhan Abi, geçmiş olsun. Anjiyo olmuşsun. Canım sıkıldı çok. Umarım sonuçlar korkutucu değildir. Aklımız sende.

Kadri, kadim dostum, sana mahsus selam ederim.

Ve diğer Cumhuriyet tutsakları, sizleri şahsen tanımıyorum ama hepinize ayrı ayrı sevgilerimi gönderiyorum.

İnsanın kamuya açık alanda mektup yazması zor bir durum. Ama daha zoru, cevabının gelmeyeceğini bildiğin bir durumda mektup yazmak. Nasılsınız diye bile soramam, bir isteğiniz var mı diyemem. Mektuplaşmanızdan bile niye bu kadar korkuyorlar anlamıyorum. Bizler 12 Eylül’de hapis yatarken ve cezaevleri en berbat koşullardayken bile mektuplaşabilirdik. Neyse ki Cumhuriyet var, buraya yazabiliyoruz, yayınlıyorlar. İyi ki var.

Sordum ama öğrenemedim. Niye içerdesiniz bilmiyorum. FETÖ diyorlar, terör diyorlar ama en azından şahsen tanıdıklarımın bunlarla yakından uzaktan ilgisinin olmadığını, bilakis temelden karşı olduğunu gayet iyi biliyorum. Gözaltına alınmanızdan bu yana üç aydan fazla zaman geçti. Hâlâ iddianameler ortaya çıkmadı. Halbuki sizi gözaltına alırken, sabahın köründe kapınıza dayanırken, hipster polisler eşliğinde Emniyet’e götürürken, hop diye tutuklama kararı verirken her şeyden çok emin gibi davranıyorlardı. E, o zaman hiç olmazsa suçlamaları öğrenebilsek, iddianameyi bir zahmet yazsalar da bu eziyete niye katlanıyormuşsunuz aydınlansak.

Aydınlanma deyince... Fransız Devrimi’nden beri dünyanın pek sevdiği, baş tacı ettiği bu kavram artık unutulmak üzere. Yeni Amerikan başkanı da dahil hiçbir lider, aydınlık yarınlardan, umutlu günlerden filan söz etmiyor. Ne yapıyorlar? Tehdit ediyorlar, parmak sallıyorlar ve istediklerini yapmazsak daha da kötü günlerin bizi beklediğini söylüyorlar. Topyekûn dünyanın karanlık yarısında yaşamaya başladık sanki.

Memleket haline gelince... Biliyorsunuz, olağanüstü hal koşullarında sistem değişikliği için referanduma götürülmek isteniyoruz. Sizin tutuklanmanızın bu referandumla ilgisi var mı, bilmiyorum. Siz içerde olursanız hayır oylarının biraz daha az çıkacağını düşünüyor olabilirler. Ama bu ülke tuhaf bir yerdir. Hatırlarsınız, 1983’te 12 Eylül’den sonraki ilk seçimlerde, Milli Güvenlik Konseyi’nin izin verdiği üç parti seçime katılmıştı. En büyük desteği de emekli Orgeneral Turgut Sunalp’in liderliğindeki Milliyetçi Demokrasi Partisi’ne vermişlerdi. Hatta Kenan Evren seçimlerden birkaç gün önce isim vermemekle birlikte Anavatan Partisi ve lideri Turgut Özal’ı eleştiren bir konuşma bile yapmıştı. Herkes MDP’nin iktidar olacağını sanıyordu. Ama ne oldu? Her şey ters tepti. Baskı rejiminden bunalan halk tepki olarak ezici çoğunlukla ANAP’ı birinci, MDP’yi sonuncu parti yaptı. Neyse lafı uzattım. Diyeceğim şu, sizin içerde olmanız zannettiklerinin aksine hayır oylarını artıran bir faktör de olabilir, onu diyecektim.

Şu siyasi tutsaklık acayip bir iş. Bunu niye yapıyorlar anlamıyorum. İnsan hapis yatıyorum diye fikirlerinden vazgeçmez ki, düzenle uzlaşmaz ki. Kadri mesela. Dört yıl içerde yattı. Bilmem kaç sene sürgünde kaldı. Ne oldu? Aradan otuz sene geçmesine rağmen Türkiye’nin muhalif kanadının simgelerinden biri. İnsan kendisine acı çektirene biat eder mi? Bilakis daha çok bilenir, meselesi daha da derinleşir.

İçeriye gazete alıyorlar mı, almıyorlar mı, gazete giriyorsa da aralarında Cumhuriyet var mı, bilmiyorum. Dolayısıyla mektubumu okuyup okuyamayacağınızı da kestiremiyorum. Şimdi okuyamazsanız da dert yok, nasılsa günün birinde okuyacaksınız. Bundan eminim.

Şu aralar elimden bırakamadığım Hoşbeş adlı kitabında John Berger kendi yetimlik hallerinden bahsettikten sonra şöyle bir öneride bulunuyor: “Gizli bir yetimler ittifakı öneriyorum. Birbirimize göz kırparız. Hiyerarşiyi reddederiz. Her türlü hiyerarşiyi. Dünyanın pisliğini olduğu gibi kabullenir, buna rağmen nasıl hayatta kalacağımıza dair hikâyeleri paylaşırız.”

Hepinize buradan göz kırpıyorum. Hoşbeş edeceğimiz günlerin yakın olmasını diliyorum. Turhan Abi sana acil şifalar diliyorum. Kadri, sen de ayaklarını sıcak tut.

Sevgi ve özlemle...