Zorbaların geçit törenleri... Zalimlerin acımasızlığı...
\n19 yıl önceye doğru uzun bir yolculuk...
\nKaranlığı dağıtmak için duyulan sesler, sıkılmış bir yumruk, uzaklarda yanıp sönen donuk sarı ışıklar.
\nZalimliği acıdan daha iyi bilirim ben!
\nYaşamayı seçtiğimiz bu alacakaranlıkta, geceyi gündüzle karıştırdığımız yıllar, mevsimler...
\n2 Temmuz 1993...
\n19 yıl geçmiş Madımak katliamının ardından...
\nOnlarca insanımız Sivas’ta Madımak Oteli’nde diri diri yakıldı...
\nŞairlerimiz, aydınlarımız, yazarlarımız, sanatçılarımız, gençlerimiz.
\nHâlâ kulaklarımdadır arkadaşım Metin’in kızı Zeynep Altıok’un o sözleri:
\n“....Ben babamı kaybetmedim, siz geleceğinizi kaybettiniz...”
\nSevginin ipliğini özenle boyayan, sisi gümüş bir rüzgâr gibi tepelerde eğiren Metin...
\nItır çiçekleri arasında yürüyen Behçet Aysan, gül bahçelerinde dolaşan Uğur Kaynar...
\nBulutların arasında sevdalı ıtır çiçekleri toplayan Nesimi Çimen, Hasret Gültekin, Asım Bezirci...
\nVe benim çocukluğumdan kalan bir şarkının içinde geçen yaşam...
\nSevgili Ataol Behramoğlu’nun o çok sevdiğim dizeleriyle kucaklaşıyor işte:
\n“Yaşamak bu yangın yerinde
\nHer gün yeniden ölerek...”
\n***
\nDuygularımın ve düşüncelerimin altüst olduğu bir temmuz sabahında maviler giyinmiş günü kucaklarken içimde derin bir acı.
\nKuşlar havalanıyor eski iskelenin üzerinden...
\n2 Temmuz 1993...
\nSivas’ta Madımak Oteli...
\nAlçakça katledildi o canlar...
\nPusuya düşürülüp diri diri yakıldı...
\nÖlüm vız geldi onlara...
\nYıllarca inlerinde saklı kaldı çoğu, yargı bu vahşeti algılamadı, sanıkların bazıları yurtdışına kaçtı.
\nKabaran bir dalgada, esen poyrazda görüyorum onları.
\nGerici faşist yaratıkları!
\nYobaz sürülerini!
\nKimileri “demokrasi ve özgürlük” dersi veriyor şimdilerde utanmadan sıkılmadan...
\nİçimde yüzyıllık bir yalnızlık ve hüzün!
\nİçimde bir öfke ırmağı 19 yıldır dinmeyen!
\nİçimde bir isyan duygusu!
\nBir kıyı kasabasında avaz avaz bağırmak istiyorum:
\n“Ben aydınlık ve özgürlük delisiyim
\nVarsın hainler gizlensinler soğuk bir taş altında
\nDürüstçe yaşadım ben, karşılığında
\nYüzüm doğan güneşe dönük öleceğim”
\n***
\nSivas’ta onlarca can diri diri yakılırken devletin askeri, polisi seyretti...
\nBu bir katliamdı...
\nGözlerimi yumuyorum yine...
\nKaranlık bir eski zamanın gizemli söylenceleri, soğuk suskunluğundaki yurdumun bozkırına götürüyor beni.
\nÖlen çocuklarımızı, şehit düşen Mehmetçiklerimizi düşünüyorum.
\nSuriye’nin düşürdüğü uçağımızı, şehit olan iki genç subayımızı...
\nBurada deniz bitiyor, Akdeniz eskisi gibi gülümsemiyor...
\nSaatler durmuş, sanki yıkıcılar gelmiş 19 yıl sonra...
\nNesimi Çimen ve Hasret Gültekin’in türküsü yayılıyor ansızın:
\n“Benim dağ başlarında sürgünde bir denizim var...”
\nİçimde hüzün, içimde acı...
\n“Neye uzatsam elimi dağılıyor,
\nBütün eşyalarda ölümün tozu
\nAynı anda yakıyor genizleri
\nÖfkenin ve gözyaşının tuzu”
\n***
\nPusu 19 yıl önce Sivas’ta kurulmuştu...
\nKimlere karşıydı bu pusu?
\nYazarlara, şairlere, araştırmacılara, ozanlara, sanatçılara, semahta dönenlere, Pir Sultan Abdal’lara, Nâzım Hikmet’lere, Aziz Nesin’lere...
\nMadımak Oteli alev alev yanarken devlet seyrediyordu...
\nİçine ay ışığı düşmüş toprak, o lavanta öpüşlü kokular yoktu artık.
\nGeceye masaldan düşmüş, Tecer Dağları’nda buz tutmuş iki akasya salkımı umutlarımızı alıp götürüyordu.
\nUzaklardan bir ses geliyordu...
\nUzaklardan:
\n“Şimdi sen öldün ya
\nYumuşak bir çizgi
\nYeni doğan çocuklar
\nArtık sevda yazgılarını
\nO çizgiden okuyacaklar.”
\nBugüne gelince...
\n“Amansız bir yurt yangınından bu düştü payımıza... İki hasret yumağıyız şimdi... Sen ordasın ben burda...”
\n\n
