19 yıl önce Sivas’ta, Madımak Oteli’nde otuz yedi can diri diri yakıldı!

Alevlere teslim olan oteli gözü dönmüş, kara yobaz bir kalabalık kuşatmıştı, içeride insanlar boğulup kavrulurken zafer çığlıkları atıyorlardı! Tüm ülke ise otelin ateşe verilmesiyle başlayan bu iğrenç barbarlık gösterisini canlı yayınla ekranlardan dehşet içinde izlemekteydi.

Bir yanda alevler, kara dumanlar...

Bir yanda kana susamış kara yobazlar!

Doğu’da ya da Batı’da, dünyanın herhangi bir yerinde her dinden ve mezhepten yobaz sayısı az değildir ve bunların aklı insan aklı, yüreği insan yüreği olmadığından sürü gibi güdülürler. Kara niyetlinin maşası olan kara yobaz, din, Allah, peygamber adına cana kıymaktan çekinmez. Düşman bellediğinin, aklını aşkın bulduğunun derisini yüzer, kafasını keser. Onu domuz bağıyla bağlayıp toprağa gömer ya da yakar!

***

Yakılanlar; bu ülkenin şair ve yazarları, sanatçıları, hayatının baharında oyuncu, folklorcu genç insanlarıydı. İki de otel emekçisi vardı aralarında. Gözünü kan bürümüş yobaz kalabalığı yangını şenlik ateşiymiş gibi keyifle, gaza nidalarıyla kutladı. Meydan uygun, safları sıkıydı. İtfaiyeye, polise, askere geçit vermediler.

Bu sırada aklı selim sahibi biri çıkıp şunları söyleyemedi:

“Ey Müslümanlar! İçerde insanlar yanıyor, suçtur, günahtır! Yolu açın da bir gayret kurtaralım! Kardeşler yapmayın, insan olmak bu mudur?”

İnsan olmak nasıl bir şeydir? İnsanlaşmanın anlamı, boyutu nedir? Nasıl olur da Anadolu’da milli mücadelenin başladığı Sivas şehrinde bir otele sığınmış eli kalem, saz, dili şiir, türkü tutan insanlar uluorta, göz göre göre yakılabilir? Niçin, neden izin verilir oteli saran cahil, insanlıktan nasipsiz kalabalığın çılgınlığına? Neden dağıtılmaz o güruh, devlet neden acizlikle kıyıma seyirci kalır? Hem sonra, bir toplum bu vahşeti nasıl içine sindirebilir de altında kalmaz!

***

Dönemin siyasal gelişmeleri duruma uygun, hareket planlıydı. Pir Sultan Abdal şenlikleri hedef seçildi. Sivas’a gelecek sanatçılar, Alevi ozanlar ve dostlarına karşı, yobazlar kışkırtıldı. Şehre çevre illerden militanlar taşındığı, olaylar sonrasında açığa çıktı. Otelde kıstırılmış mağdurların telefonla yardım çağrılarına sorumlu bakanlar sürekli: “Merak etmeyin, gereken tedbirler alındı” yanıtı verdiler ama hiçbir önlem yoktu. Bu ülkenin insanlık tarihine kara bir sayfa daha eklendi ve Sivas’ta yakılan bedenlerden yükselen alevler cehaletin derin uykusuna yatmış toplumu uyandıramadı.

Bütünüyle yobaz işi olmaktan daha karanlık yanları olduğu su götürmeyen bu korkunç saldırının asıl sorumlu ve failleri yazık ki geçen zamanda ortaya çıkarılmadı. Maşalar toplanıp az çok ceza aldı, kaçaklara ilişilmedi. Kalan döküntü ise zamanaşımıyla süpürüldü. Ama toplum vicdanında yanmaya devam eden Sivas yangını sönmedi, söndürülemedi. Geçen on dokuz yılda “yobazlık” daha da arttı, kindar dincilik zehirli bir sarmaşık gibi her yana tırmandı. Ülkenin tüm kurumları, adaletten eğitime yobazlığın uygulama alanına dönüştürüldü.

***

Cumhuriyet rejiminin en büyük mücadelesi baştan beri yobazlıkla olmuştur ve hâlâ sürmektedir. Bugün de dinci örgütlenmenin kararlı, sinsi kundaklamaları ile karşı karşıyayız. Kazanımlar bir bir elden gidiyor ve çoğunluk olup biteni sessiz, şaşkın, ne yapacağını bilmez, seyrediyor. Böyle giderse ateş tüm ülkeyi, hepimizi yakacak.

\n\n