“Ne yaparsan yap, daima pişman öleceksin.
Belki yaptıklarından, belki de yapmadıklarından.”
diyordu edebiyatın zirvesindeki adam. (x)
Attila İlhan’ın da “Her ölen pişman ölür” demesi bundandı…
E, pişman ölmemek için ayağına gelen fırsatı kullanman lazımdı.
Beşiktaş için 4. galibiyet hem kendi hem Şampiyonlar Ligi için ‘tarih’ demekti.
Bu da sahadaki futbolculara bağlıydı.
Peki ama dünya nasıl bir yerdi?
“Yoksulun yemek bulabilmek için metrelerce yürüdüğü, zenginin ise yemeği sindirebilmek için metrelerce yürüdüğü..” bir yer.. E, güçlünün yemek üstüne soda içtiği yer de Türkiye!
Birine kuralları değiştirip ceza verilen, birilerine gerek bile görünmeyen yerin adı da Türkiye’dir. Bu sistemin içinde sulanıp büyütüldün mü Edirne’den de öteye gidemezdin.
Beşiktaş, Monaco maçına, tadı futbolseverlerin damağında kalan geçen iki yıla özgü paslaşma ve top hâkimiyeti ile başlayınca rakip takım şaşırdı. İlk yarı belki Monaco’nun üstünlüğü ile bitti ama, Beşiktaş bu sene unuttuğu o “paslaşmaları” sayesinde rakibine aslında fark atması lazımdı. Ama olmadı.
İkinci yarı Quaresma düşürülünce hakem tereddütsüz penaltıyı verdi. Demek penaltı verilmesi gereken yerde verebilen hakemler olabiliyormuş.. Beşiktaş’ın ikinci yarı eline geçen o kadar çok fırsat oldu ki.. İşte, bir futbolcu ileride “pişman” olmamak için o anları “değerlendirmeliydi”!
Atiba’nın yerine Talisca girdiğinde “fırsat” belki ona gelecekti.
Eline geçirdiği fırsatları kullanamayınca Monaco, Beşiktaş kalesinde geldi.
Maç 5 dakika uzadığında ise her an her şeyin olacaktı.
Maç 1-1 bitti. Beşiktaş ölmedi ama “ele geçirdikleri fırsatları” değerlendiremedikleri futbolcular, bu maçı torunlarına anlatırken “yapamadıklarını” fırsatlar için “pişmanlıkları” anlatacaklar..
Bu yüzden de Dostoyevski ve Attila İlhan bir kez daha haklı çıkacaktır.
Gerçekten de “Her ölen pişman ölürmüş..” diyecekler..
(x) Dostoyevski