Yargılarımız da, gerçeklerimiz de çok hızlı değişiyor. Bunun için konumuzun futbol olmasına da gerek yok. Memlekette her alanda dün kahraman olanın bugün haine dönüşme hızı Usain Bolt’u geride bırakır. Galatasaray şampiyon ‘başladığı’ ligi an itibariyle neredeyse ‘küme düşer’ muamelesiyle sürdürüyor. Dibin dibinde sefere başlayan Fenerbahçe ise şampiyonluğa mümkünün kıyısı muamelesi yapıyor. Çünkü burası Türkiye.
Yeniden potaya girmenin tatlı huzurunu almaya başlamış Sarı - Lacivertliler dün öne geçti, havaya girdi, iyi de oynadı. Ama bir ara ikinci gelmeyince, 45 artıda talihsiz bir gol yendi, her yer sus pus’a kesiverdi. Dakika 44’tü, şampiyonluk için geliyorlardı. Dakika 46’da “Ne olacak bu takımın hali” oluverdi. Sonra ikinci yarıya hızlı girince gene verdiler coşkuyu.
Önce bunu aşmalılar gibi sanki. Zaten Aykut Kocaman maç öncesi bu maçın önemini bu minvalde çizdi: Kazanan takım olma alışkanlığını yerleştirme müsabakası. Bu sadece oyuncular için değil hafiften hareketlenmeye başlayan tribünler için de geçerliydi. Ama bunun için bence biraz daha vakte ihtiyaç var.
Hiç olmadıkları kadar hızlı ve baskılı başladılar aslında. Oyunu rakip alana öyle iyi yığdılar ki pozisyon bulmalarına gerek kalmadan golü hissettirdiler. Aslında ilk yarım saati en az iki golle geçmeliydiler. Olmadı. Olmayınca da Kasımpaşa kafasını kaldırdı ve hamlesini yaptı. Sonuçta onlar da son haftaların özgüveniyle oynuyorlardı. Maç 1-1’e gelince ikinci devre daha çok su kaldırır dedik. Kaldırmadı. Gol zekâsı çok yüksek Giuliano’yla düğümü erken çözdü Sarı - Lacivertliler. Gerçekten hepsinin gözlerinde bu sefer farklı bir ışık seziliyordu.
Velhasıl, belki de bu sezonun şu ana kadarki en etkili oyunuyla kazandı Fenerbahçe. Üst üste üçüncü kez. Dış kulvardan da onlar geliyor galiba. Yine de pupa yelken bir havaya girmemek gerek. Ne diyordu o futbol atasözü: Lig uzun maraton.