“Denizcilikte en önemli şey demir atmaktır” dedi Metin hocam...
Sonra teknenin burnunda durup “Her şeyin bir usulü var” diyerek demiri attı...
Pırıl pırıl krom demirim “cup” diye suya gömüldükten sonra, en pahalısından sekizlik parlak zincir makaradan su gibi denize akmaya başladı...
Hocam “Demir atmayı bilmeyen denizci olamaz” dedi...
“Doğru söyledin hocam” dedim...
Yüz metre zincir aktı aktı...
Bir anda hiçbir şey kalmadı, demir, zincir suda kaybolup gitti...
Ucunu bağlamamışız...

Hocam rotayı çizdi:
“Şimdi buradan doğru İzmir Körfezi...”
“Bak hocam, yanlış yere gitmeyelim” dedim...
Kızdı...
(......)
İki saat sonra, Yunanistan’ın Sakız Adası’nda (Hios) Yunan gümrük memurları “Niye buraya geldiniz?” diye başımıza dikilmişlerdi...
Basın kartlarımızı gösterdik...

Hocam telefona çıkmıyor...
Sevil Hanım’ı aradım...
“Tekne ile bizim üst komşunun duvarını yıktı... Şimdi duvarı yapıyor...” dedi...
Soruyordum habire:
“Peki denizden iki sokak yukarıya tekne ile nasıl çıktı?..”

Metin Sertoğlu benim dostum, arkadaşım, hocamdı...
Milli sporcuydu, atıcılıkta aldığı madalyalarla kaç kez bayrağımızı uluslararası arenalarda direğe çektirmişti...
Bilgili, yürekli, yakışıklı, sevilen...
Hani adam gibi adamdı...
Cunda’da, aftan yararlanmış iki kişi tarafından fidye için kaçırılıp öldürülen flütçü Erdim’in babasıydı...
Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası’nın 21 yaşındaki flütçüsü Erdim’e Türkiye ağlamıştı... Bebeğinin acısı hiç dinmemişti hocamın yüreğinde... Denizle, suyla şaka maka oynadığımız en mutlu anlarda bile yalnız kalıp dertleştiğimizde, yanaklarından yaşlar yuvarlanır, sesi buğulanır, bir flüt çalmaya başlardı başımızda...

Önceki gün yolcu ettik hocamı...
Yüreği bu kadar dayanabildi...

Yaşam bir cümle gibi, acıyı sonuna nokta niyetine koymuşlar...
Cümle ne kadar güzel olursa olsun, sonunda o acı nokta var...
Flüt sesi kulağımda...
Hiç dinmiyor...