İlk yazım uzun gelmişti...
Koyarken yarısını kestiler...
Asıl söylemek istediğim, kesilen yarısındaydı...

En güzeli yazılmayan yazılardı...

Ne yazarsın?..
Bizler yıllarca varoşları, köylüleri, işçileri, unutulanları, mahrumları, açları, sefilleri, yoksulları yazıp durduk ya...
Ama onlar hiçbir zaman okumadılar...
Onların kendi duaları vardı...
Kırgınlıklarımız, sitemlerimiz, yazmadığımız yazılarda kaldı...

Ne yapacaksın?..
“Hukukun üstünlüğü” diye tutturduk...
Hukuk bitti...
“Çevre” dedik...
Yer gök tükendi...
“Kadın hakları...”
Yarısının türbanlı başı, yarısının bedeni bıçak yarası...
“Cumhuriyet....”
Cumhuriyet gitti...
“Atatürk...”
En son büstünü çalıp kilosu iki liradan satıyorlardı hurdacıya...

“İrtica tehlikesi” dedik...
Demek anladılar ki...
Türkiye “irticanın” elinde kaldı...

Değdi mi göz nurum?..
O ilk yarım yazıyı alıp, kestikleri yarısını topluiğne ile iliştirip, babana gönderdiğin günkü umudun zerresi var mı?..
Hayaller...
Çabalar...
Yanmalar...
Dövünmeler...

Ve ne çok şey verildi boşu boşuna yazılar için...
Sevgili hep yalnız...
Lokmalar hep yarım yarımdı...
Bebeklerini sevmeyi unuttu babalar...
Daha uyumadan, ötmeye başlıyordu saçakta kumru...
Ağlaya ağlaya yazılan yazılar boşu boşuna...
Gözyaşlarının izi sadece klavyelerde kaldı...

Sonunda...
Yazılar kaybetti, kazanan yazılmayanlardı...
Değdi mi?..
Değdi mi kör gözüm?..