Yiten bir güzelliği türkülüyorum, ölümsüz bir kalıba sokuyorum yaşamı...
\nHep söylerim ya eylül benim için hüzün!
\nBir iç çekişin kanadında, zorlukların nice sözcükleri takılır aklıma, o akşamüstleri, tiril tiril titreyen ağaçların yaprakları, üzerinden geçen göçmen kuşlar...
\nÇürümüş yaprakların devingen kokusunu çekerim içime.
\nYaz bitmiştir artık...
\nGökyüzü acemi, gökyüzü yapayalnız...
\nYaz akşamlarında yıldızlarla konuştuğum saatleri özlerim.
\nOnat Kutlar’ın dizelerini mırıldanırım kendi kendime, boşalan bir kıyı kasabasında...
\nAvunurum işte böyle:
\n“Eylül mezarlıklarından şimdi her gece
\nellerinde fenerleriyle geçen arkadaşlarım
\noturup düşündüm unutkan bir ülke eylül
\nherkes unutuyor ancak bir deniz sofrasında
\ndurulunca hazları tenin ve bütün kitaplar
\nhatırlıyoruz, ne kadar yoksuluz çocukluğumuzda.”
\n***
\nRené Char’ın karanlıklarının sevinçle kaplı ince güzelliğini arıyorum nar ağaçlarının dallarında... Akşam güneşinin batışını... Çocukların salıncaklarda sallanışını...
\nNereye gittiği hiç önemli değil zamanın... Kuş sesleri sabah uyandığımızda... O bahçede kopardığımız lavanta çiçeği...
\nYıllar geçti...
\nFırtınalar bitti... O hüzünlü özgürlük bile çoktan yok oldu...
\nŞimdi başını göğe kaldır istersen...
\nBir parça mavi kopar, eflatun, yeşil...
\nSaçlarına tak bir sonbahar sabahında.
\nVe Onat’ı oku yüksek sesle, Turgut Uyar’ı, Oktay Rifat’ı, Cemal Süreya’yı:
\n“Mutsuzluktan söz etmek istiyorum
\nDikey ve yatay mutsuzluktan
\nMükemmel mutsuzluğundan insansoyunun
\nsevgim acıyor
\n...........
\nBiz giz dolu bir şey yaşadık
\nonlar da orada yaşadılar
\nBir dağın çarpıklığını
\nbir sevinç sanarak”
\n***
\nYaşamın hiçbir çekici yönü kalmadığı gün, içimizde güneşin ve ışığın söndüğü gündür, sakın unutma...
\nBırakın yaşayayım daha bir süre... Özgür olarak başkalarına karşı... Özgür olarak kendime karşı... Bırakın gideyim buralardan... Dostça ağaçlarla... Dostça denizle... Taşlarla, yağmurla, güneşle... Hiçbir bağdan kopmadan.
\nGörmek istemiyorum kan göllerini, kızıla boyanmış ırmakları, ölü balıkları...
\nKurulmuş bir içki sofrasında beyaz peynir, kavun ve bir şişe rakı...
\nGidip konuşayım balıkçılarla doğan güneşe karşı...
\n***
\nVe haykırayım Cemal Süreya’nın dizelerini bir deniz kıyısında:
\n“Eylül’dü.
\nDalından kopan yaprakların
\nsararan yanlarına yazdım adını
\nSahte bir gülüşten ibarettin oysa.
\nVe hiç bilmedin ellerimin soğuğunu.
\nEylül’dü.
\nDi’li geçmiş bir zamandı yaşadığımız
\nAdımlarımızın kısalığı bundandı
\nBundandı gözlerimin durgunluğu.
\nSarı sıcak cümlelerde sözün kadar yalan,
\nellerin kadar ıssız,
\nsen kadar zamansız molalar veriyordum
\nVe çocuksu bir bencillikti hüznümüz.
\nEylül’dü.
\nİzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,
\nşimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.
\nÇırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.
\nSonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman
\nEn çok sesini aradım.
\nGözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.
\nGözlerini sildi zaman..
\nDedim ya... Eylül’dü.
\nSavruluşu bundandı kimsesizliğimizin.”
\n***
\nGeriye doğru giden şimdi benim, sizin, hepimizin sesidir...
\nYaşamın sesi, zamanın sesi...
\nEylül benim için hüzündür tıpkı Onat’ın dizelerinde olduğu gibi:
\n“Şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin / unutmamak için çünkü unutuşun kolay ülkesindeyiz / ölü balıklar geçiyor küçük bir deniz sofrasından / ve ellerinde fenerlerle benim arkadaşlarım / durmadan düşünüyorum ne kadar çok öldük yaşamak için.”
\n\n
