Dünyanın neresinde bir insan ağlıyorsa, bir de anne ağlıyordur. 

Dünyanın her ülkesinde bir nebze vicdanı olan bütün yönetimler anneler gözyaşı döküyorsa, kayıtsız kalamamıştır. Kalanları da tarih mahkûm etmiştir.

Arjantin’de 1977’de başlayan “Mayıs Meydanı Anneleri” buluşması, darbe döneminde kaybolan gençlerin mücadele bayrağı oldu. 

İstanbul’da Cumartesi Anneleri, 1995’ten beri, gözaltında kaybolan, faili meçhul cinayetle öldürülen yakınlarını arıyor.

Diyarbakır’da da HDP il binası önünde toplanan anneler, 3 Eylül 2019’dan beri, “PKK’nin dağa götürdüğü evlatlarının bırakılmasını” istiyor.

***

Sözcü gazetesi yazarı, sevgili kardeşim Saygı Öztürk’le birlikte Diyarbakır Kitap Fuarı’ndan bir süre kopup evlatlarını isteyen annelere gittik. Genişçe, beyaz çadırın içinde ne zaman geleceğini bilmedikleri evlatları için örgü örerken bulduğumuz anneler hiç kapanmayan yaralarını büyük bir metanetle anlatırken gözyaşı molası kaçınılmaz oldu. Evlatlarının fotoğrafı vücutlarından bir parça olmuş.

Necibe Çifçi Hakkâri Şemdinli’den. Oğlu Roşat şehre gitmiş, geri dönmemiş. 5 çocuklu. Biri şehit olmuş. İki kızı evli, 2 oğlundan biri dağda. Torunlarını saymaya çalıştı, başaramadı. “Akıl kalmadı ki... Tek derdim oğul. Onu bulmak için Kandil’e kadar gittim. Peşine düşmeyeyim diye, ‘Öldü’ dediler. İnanmadım” diyor.

İmmihan Fırkan’ın oğlu Mehmet Nili Fırkan İzmir’de Ege Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde okurken 21 Mart günü evden çıkmış, dönmemiş. Ertesi sabah bulduğu boş yatak hâlâ gözlerinin önünde. Bir videoda oğlunu terör örgütü kampında dağ kıyafetiyle görmüş. “Öyle göreceğime, kefende görsem daha iyiydi” dedi, hıçkırıklarını tutamadı. Ona bir ulaşsa, ikna edip eve getirecek.

Fatma Aksu, Kocaeli’nden. Mide kanseri ama ne gam, ille oğlu Eren. 10 yıl önce 16 yaşındayken gitmiş. “Ekmek alıp geleceğim dedi, dönmedi. Ölü mü sağ mı onu bile bilmiyorum” diyor.

Saliha Tokay Diyarbakırlı. Oğlu 14 yaşında, “Ben Kürdistan’a gidiyorum” deyip çıkmış. Antalya’dan aramış. Sonra Kandil’e gitmiş. Anne de. “Kandil girişinde beni durdurdular, ‘Delirdin mi, git evine’ dediler. Oğlumu almadan gitmem dedim. Önce öldü dediler. Yaşadığını öğrendim. Sonra bir daha gittim. Yakında yine gideceğim” diyor. Nasıl gittin sorumuza, “Anne yüreği dağ bayır dinlemez” karşılığını veriyor.

Hatice Levent Kütahya’dan gelmiş. Kızı Fadime lise sondayken baba kazada ölünce, “Beni kim okutacak” diye başını duvarlara vurmuş. Bitlis Üniversitesi’ni kazanmış, yollamış. Bir hafta sonu pikniğe gitmişler, o dönmemiş. “Kızıma uyuşturucu vermişler. Gözünü dağda açmış” diyor.

Nazlı Sancar Van’da yaşıyor. Kızı Şeyma için önce Van’da tek kişilik eylemler yapmış. Eşi, kayınpederi kızını bulmak için olmadık olaylara karışmış, hapse düşmüş. Temizliğe giderek yaşamını sürdürmeye çalışmış, “Sen herkesle kavgalısın. Bizden değilsin” demişler. “Ev bile vermediler. Benim evim kızım, ona kavuşunca hayat yeniden başlayacak” diyor.

***

Ziyaret anımızda Van, Kütahya, İzmir, Kocaeli, Diyarbakır, Hakkâri’den anneler vardı. Onlara, “Türkiye anneleri” demek en doğrusu. 371 anne buraya gelip “Çocuğumu istiyorum” demiş. 4 yılda 46’sı evladına kavuşmuş. Annelerden ayrılırken “Bir daha sizi çocuklarınızla ziyaret etmek istiyoruz” dedik. O an gözlerini anlatamam.

Annelerin acıları yarıştırılmaz. Bu acılar üzerinden siyaset yapılmaz. Terör belası nedeniyle acı çeken bütün annelere karşı sorumluluğumuz var. 

Eyyy insanlar, gelin bütün annelerin yüreğinde birleşelim!