Bana en çok sorulan soruların başında "Farklı gelişim Gösteren çocukların annelerine tavsiyeleriniz nelerdir?" oluyor... 

 

Belki siz de görmüşsünüzdür Facebook'ta dolaşan bir video var. Hamile bir kadın bebeğinin down sendromlu doğacağını öğreniyor ve Down sendromu Derneğine bir mektup gönderiyor. "Ne yaşayacağım, beni neler bekliyor?" diye soruyor.... 

 

Her izlediğimde gözlerim doluyor... Linkini yazı sonunda paylaşacağım... 

Ben de bana sürekli sorulan bu soru karşısında yazmaya karar verdim bu yazıyı.

 

- Sevgili Özel anne, 

 

Her şeyden önce bu bir ceza değil. Belki bir zamanlar bilip bilmeden yaptığın bir hata yüzünden cezalandırılmıyorsun. Sakın bunu sana hissetirmeye çalışanlara kanma. İşi basitleştirmeye çalışıyorlar sadece. 

 

Eğer hayatın bir sınav olduğunu düşünüyorsan, evlatlar da insanların imtihanı aslında... Ama ben her günün küçük yazılı ve sözlü sınavlarla geçtiğine inanıyorum. Her gün geçemeyebilirsin bu sınavdan. Bazen ciddi anlamda çakabilirsin. Bazen de yüksek not alabilirsin. Bunu kabullen ve çalışmaya devam et. 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Bu durum geçmeyecek. Bunu bil, buna hazırla kendini. Etrafında "nasıl oldu evladın?" diye sürekli soru soranlar olacak. Bazen yılacaksın bunlardan. Her ne kadar evlatlarımıza "hasta" gözüyle bakılsa da onlar hasta değil. Kendi doğal durumlarını yaşıyorlar sadece. Keşke bir ilaç olsa mesela grip gibi alsalar antibiyotikleri ve iyileşseler. Hayır böyle değil. Nasıl biz bedenimizdeki farklılıklarla, duygu ve davranış biçimimizle benzemiyoruz ve ayrıyız diğerlerinden; onlar da öyle... 

 

Evladını kıyaslama. Onu kendi becerileri içinde değerlendir. Biliyorum zor. Ama bunu yapmayı öğrenince sen daha rahat nefes alacaksın. İnan ki evladın da daha huzurlu olacak... 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Türkiye'de yaşıyorsan çocuğunla ilgili gelecek kaygın hep daha fazla olacak. Onu parka, avmye götürdüğünde insanlar bazen göz ucuyla bazen de dik dik sana bakacak. Çoğu zaman acıyan gözlerle ve korkuyla. İlk başta bunlar karşısında kalbine hançer saplamış gibi olacak. Vazgeçeceksin dışarı çıkmaktan. Yapma! Sana bakanlara sadece gülümse. Evladınla ilgilenmeye çalışanlar olursa onlara izin ver. "Canım nesi var." diye soranlara "O sadece bir melek" de, tıpkı diğer evlatlar gibi... 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Bazen kendini çocuğuna kızarken ya da bağırırken bulabilirsin. Sonra vicdan azabı seni öldürebilir. Bunu yapma kendine. Her anne evladına kızabilir, "bıktım senden" diye haykırabilir. Senin annen sana hiç kızmadı mı? Böyle zamanlarda yardım istemekten çekinme... Depresyonda olduğunu söyleyen güvendiğin dostların varsa mutlaka bir uzmana git. Çok iyi gelecek inan. 

 

Kendini yalnız hissettiğin zamanlar olacak. Arkadaşlarının çocuklarının doğum günü partilerine bazen gitmek istemeyeceksin. İyi arkadaşların varsa ve kendi çocuklarıyla evladını kaynaştırmak arkadaş yapmak isterlerse buna izin ver. Bu hem sana hem evladına çok iyi gelecek. 

 

Evladın okul çağına geldiğinde kendini "pazarlamacı" gibi hissedebilirsin. Evladını pazarlayan anne... Sana sürekli sorulacak "Saldırgan mı, ısırır mı, zarar verir mi?" sorularına kırılma. Onlar da bilmiyorlar bu durumu ve korkuyorlar. Sadece evladını anlatırken dürüst ol. Her anne evladını tanır. Ne yapıp ne yapamayacağını bilir. Sadece bir okula kaydı olsun diye onu hırpalama. Kendini de... Bu ülkede çok daha zor biliyorum, yaşıyorum. 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Evladını normalleştirmeye çalışma. Onu olduğu gibi kabullen. Özel eğitimini sakın ihmal etme. Özel eğitim çok hassas bir alan. Herhangi bir sorunda sor, öğren hatta bazen hesabını sor. Yapılanı hep sorgula... İçine sinmeyen bir şey olduğunda yeni yerler araştır, ayıp mı olur deme! Bu senin evladının hakkı... 

 

Senden hayata küsmeni, gülmenin bile sana yakışmayacağını düşünenler olabilir. Bırak gitsin onları. Gül, eğlen, giyin, makyaj yap, nefes al. Sen nefesini tutarsan evladın da tutar. Kendini besle. Ancak böyle devam etme gücünü bulabilirsin... 

 

Erkekler her zaman bizim kadar güçlü olamıyor. Ve maalesef babalar bunu kaldıramadığından hem eşinden hem de evladından uzaklaşıyor. Böyle bir şey varsa evladını suçlama. Bu onun suçu değil. Eşinle savaşman gerekiyorsa bunu yap ama evladınla savaşma. Eşin yanındaysa ona da sorumluluk ver. Her şeyi sen yapamazsın, yapmamalısın. O da hissetsin bunun bir parçası olduğunu. Sen vermezsen bu sorumluluğu o her zaman almaz, bunu unutma... 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Sen belki diğer annelerin yaşadığı bazı şeyleri yaşayamayacaksın. "Anne" kelimesini belki de hiç duymayacaksın. Bazen isyan edip ağlayacak, bazen kaçmak isteyecek, bazen evladına bağıracaksın. Düştüğün zamanlar olacak ve yerden hiç kalmak istemediğin... Kendinin ve evladının hayatını alması için belki yalvaracaksın Allah'a. Belki bunların hepsini yaşayıp, belki de hiç yaşamayacaksın... 

Ama bil ki o melek seni annesi olarak seçtiği için seninle. Belki anımsamıyorsun ama sen de onu seçtin. 

 

Sevilmeye ihtiyacın olduğunda bazen izin vermese de sarılmana, sarıl çocuğuna... Çek kokusunu içine. Ben uyuduğunda en çok bunu yapıyorum... Öpüyorum, kokluyorum. Usulca, yavaşca... Bütün gücümü topluyorum. Sana da tavsiye ederim. 

 

- Sevgili Özel Anne, 

 

Bil ki yalnız değilsin. Bunu sadece sen yaşamıyorsun. Dünya sadece senin başına yıkılmadı. Ve bu hayatta iyi insanlar var. Sana destek olmak istiyorlar. Ellerinden tut onların. Anlat, dök içini. "Ne çok konuşuyorsun, hep aynı şeyleri anlatıyorsun" diyebilir bazıları. İnadına anlat, konuş... Sen bir annesin. Evladının durumundan dolayı kendini eksik hissetme. Senin yaşadığın ya da yaşayacağın mutluluklar diğerlerinden biraz farklı olacak. Ama inan o duyguyu daha derin hissedeceksin. 

 

- Sen çok güçlü bir kadınsın, o yüzden evladın seni seçti... Evet her zaman kendini öyle hissetmeyebilirsin. Bu gerçeği değiştirmez. 

 

Okudun mu bu yazıyı sonuna kadar? Yaş var mı gözünde? Derin bir nefes alıyor musun şimdi benim gibi... 

 

Sen Özel bir kadınsın, Özel bir anne... Sana kocaman sarılan milyonlarca özel kadın gibi. 

 

Şimdi sen de sarıl evladına. Bugün yeni bir gün... 

 

Gülümse...