Anadolu’nun az sayıdaki nitelikli festivallerinden biri, temmuz ayında, Karadeniz’in kıyısında, Cide’de yapılan “Rıfat Ilgaz Sarıyazma Kültür ve Sanat Festivali”. Aydın Ilgaz’ın ve ilçenin aydın insanlarının elbirliği ile kotarılan (Düzenleme komitesinin, İlçenin Kaymakamı, Belediye Başkanı ve Kastamonu Üniversitesi Rektörü’nün katılımı ile oluştuğunu görmekten kıvanç duyduğumuz) festival, 13. yaşına bastı bu yıl. Ne yazık ki, gidip görmek kısmet olmadı. Bari, bir şiiriyle analım ustayı… Bundan tam kırk yıl önce, 68’in o çalkantılı günlerinde yazmış... Bakın bakalım, hiç eskimiş mi ?

KÖRÜZ BİZ

Ne varsa otu ot çiçeği çiçek yapan

Tan yerinden söken umut ışığı

Sizin olsun çekik gözlü kardeşlerim

Aydınlıklar sizin olsun körüz biz

Bakmayın gözlerimizde yansıyan yıldızlara

Göremeyiz ateş böceklerini biz körüz

ıkıp sönen deniz fenerlerini uzak kıyılarda

Bir bulut ne zamandır üstümüzde

Yurt genişliğinde bir bulut kurşun ağırlığında

Nilüferler sularımızda açar mevsimsiz

Dolanır ayaklarımıza boğum boğum

Yapraklarında iri leş sinekleri uçuşa hazır

Göz göz oyulmuş gözlerimiz biz körüz

Göz çukurlarımızda radarlar fırıl fırıl döner

Körüz el yordamıyla yaşıyoruz bu yüzden

Yeni körler peydahlarız uyur uyanır

Ayak altında eziledursun karınca sürüleri

Ezenlerle bir olmuş yaşıyoruz ne güzel

Çizme onlardan içindeki ayak bizden ne iyi

Körüz biz kör uçuşlara açmışız toprağımızı

Ha düştü ha düşecek çelik gagalardan

Mantar mantar açılan tohumlar sıcakta

Gözlerimizi bir pula satıp geçmişiz bir yana

Ölmesini bilenlere yüz çevirmemiz bundan

Körüz gözbebeklerimize mil çekilmiş mil

Acımasız bir namlu şakağımızda soğuk

Tetikte kendi parmağımız yabancının değil

(R. Ilgaz, 1968)

***

Dün, Türk basınında sansürün kaldırılışının yıldönümüydü. Hayat Televizyonu’nun lisansının iptali ile şenlenen bir ‘Basın Bayramı’… Yeni körler peydahlamaya devam…

***

Hıfzı Topuz’un “Özgürlüğe Kurşun”unu okumanın tam sırasıdır. Neredeyse 100 yıl önce, Hasan Fehmi cinayeti ile başlayan yazar kıyımının en çarpıcı örneklerinden biri, 37 aydının can verdiği Sıvas katliamından bu yana 15 yıl geçti, anıları için bir müze yapmayı beceremedik; kebapçı kapatmak kolay değil elbette…

***

Kimi katil kurşunuyla, kimi eceliyle… Ustalar o beyaz atlarına binip, birer birer ayrılıyor aramızdan… Tanımış olmaktan onur duyduğum nice güzel insanı, Tomris Uyar’ı, Mehmet Akan’ı, Vedat Günyol’u, Bedreddin Cömert’i, Yavuzer Çetinkaya’yı, Stefanos Yerasimos’u, Necati Abacı’yı, İsmet Küntay’ı, Kamran Usluer’i, Duygu Asena’yı hep temmuz aylarında yitirmişiz. Listeye birkaç isim daha ekleniverdi bu hafta: Tiyatro ve sinema dünyamızın sevecen ablası Suna Pekuysal’ı dün uğurladık; eleştiri sanatının ustası Fethi Naci’yi bugün uğurlayacağız… Ölümsüzlerin arasına…

***

Darbe günlükleri, kapatma davaları ile geçen ömrümüz, küçük mutluluklarla aydınlanıyor. Yepyeni birkaç örnek: Sinemamız aldı başını gidiyor. Ay başında Bükreş Uluslararası Film Festivali’nde iki filmimiz ödül kazandı. Reis Çelik’in “Mülteci”si Büyük Ödül’e, Özer Kızıltan’ın “Takva”sı En İyi İlk Film Ödülü’ne değer bulundu. Özcan Alper’in olağanüstü incelikler taşıyan ilk filmi “Sonbahar” da Locarno Film Festivali’ne seçildi. Ödülsüz dönmeyeceğine inanıyorum.

***

İstanbul’da yaz sıcaklarına karşı en güzel savunma hattı, Açıkhava’da kuruluyor. Caz Festivali’nden sonra şimdi de MOST Production konserleri… Önceki gece, Haris Alexiou ile yaşadığımız güzel saatler için Mustafa Oğuz’a ne kadar teşekkür etsek az. Tabii, Alexiou’ya da… O güzelim sesi ve yorumu ile Türk ve Rum halklarının kardeşliğini bir kez daha hatırlattığı için… Konseri dinlerken, düşünüyordum: Rumlar göçe zorlanmamış olsaydı; İstanbul çok kültürlü kimliğini koruyabilmiş olsaydı, belki bugün farklı bir İstanbul’da, farklı bir atmosferde yaşıyor olacaktık... Ne dersiniz?

[email protected]