Cumhuriyetin 95. yılı. 29 Ekim’de Cumhuriyetin 95. yılını kutlayacağız. Düşünüyorum: Kutlayacak bir şey kalıp kalmadığını düşünüyorum! Yoksa geride kalan kısmı için ruhuna bir Fatiha mı okusak! Cumhuriyet gazetesinde yazmaya başlayalı bir ay olmuş. Cumhuriyet gazetesi yazarı olarak Türkiye Cumhuriyeti’nin 95. yılını kutlamak için bir yazı yazmaya çalışırken utancımdan ne diyeceğimi bilemiyorum. Bütün ülkelerin en önemli bayramı o ülkenin kuruluş günüdür. Osmanlı İmparatorluğu Birinci Dünya Savaşı’nda yenilmiş, Mustafa Kemal ve silah arkadaşlarının önderliğinde girişilen Kurtuluş Savaşı sonrası Anadolu’da Misakı Milli sınırları içinde Türkiye Cumhuriyeti kurulmuş, savaştan çıkmış ülke, yokluk, yoksulluk içinde çağdaşlaşma, kalkınma savaşına girmiştir bu kez. “Egemenlik kayıtsız şartsız milletindir” ilkesinin yanında “Tam bağımsızlık” benimsenmiş; “sınıfsız ve imtiyazsız bir toplum yaratma” ülküsü için dil, din ve ırk farklılıkları göz ardı edilerek eğitime önem verilmiş, sanayi hamlesi başlatılmıştır. Bir yandan da halifelik kaldırılmış, laiklik benimsenmiştir. Yıllar içinde çok partili sisteme geçiş, güçler ayrılığı ilkesinin anayasada vurgulanması, bu coğrafyadaki halkının büyük çoğunluğu Müslüman toplumlar içinde Türkiye’nin laik eğitim ve hukuk sistemiyle örnek olmasına yol açmıştır. İşte bunu kutladık yıllarca. Ya bugün neyi kutlayacağız?

Araplaşma tam gaz
Sonuçlarının nasıl alındığına pek de emin olamadığımız bir referandum ve genel seçim sonrası parlamenter demokratik sistemden tek adam rejimi olduğu gittikçe daha da netleşen bir “Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”ne geçişi mi? Yürütmeyi partili bir cumhurbaşkanına ve onun atadığı Meclis’te yeri bile olmayan bakanlara bıraktık diyelim, sayısı artırılmış ama işlevsizleştirilmiş milletvekillerinden oluşan bir Meclis ve “Başkandan” fırça yiyecek konuma gelmiş Yargı’yla yönetiliyor olmamızı mı? Yasama da emrinde, yargı da. Amerikan papazını bırakırken tek işareti yetiyor, Andımız’la ilgili karar çıkarken sormadılar diye kızıyor. “Benim hukukçularım boşuna mı para alıyor” diye soruyor! Medya zaten emrinde. Eğitimde temel amaç, bilimin geçerli olduğu, ülkeyi ileri götürecek bir nesil değil, İslam toplumuna örnek olacak bir dini eğitim modeli olan imam hatiplermiş, kindar ve dindar nesil yaratılacak ya. Eğitimde Diyanet’le işbirliği, dini vakıflara terk edilen alanlar, anaokuluna kadar indirilen zorunlu din dersleri derken yeterince Araplaştırılamayan topluma son çare, Suriyeli aşısı oldu. 4 milyona yakın Suriyeli göçmen, her gün doğan yüzlerce bebekle ülkenin beşte biri pek yakında Arap kökenli olacak. Bunu acaba Kürt nüfusun doğurganlığıyla baş etmek için mi planlıyor? Ya Türkler ne zaman azınlık olacak? Az sonra! Pek yakında! Onun için “Türküm” diye başlayan Andımız’a kızıyor. Cumhuriyetin eseri, milli her şeye kızdığı ve yok etmek istediği gibi. Dini bayramlarda ulaşım bedava, milli bayramları kutlamak neredeyse yasaklanacak. En yakın dostlarımız Katar, Kuveyt, Suud! Kadınlar örtündükçe, 3-5 çocuk doğurup evde oturup baktıkça, pek mutlu. Sorarsan kadını onlar özgürleştirdi. Hepimiz bu çelişkileri anlamaya çalışırken şaşı olduk yahu!

Bu model başarılı mı?
Diyelim ki peki, sen haklısın, hepimiz örtünelim, sabah akşam dua, sena; sen de bildiğin gibi yap, sıfır itiraz, ne dersen peki. Ülkemiz “muasır medeniyet” seviyesine mi çıktı? Hepimiz refah içinde, bir elimiz yağda, bir elimiz balda, yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızda mı? Fabrikalar tıkır tıkır, işçi getiriyoruz dışarıdan, mı? Ne gezer? Cumhuriyet döneminin bütün kazanımlarını sattı, parasını betona gömdü, borç boyumuzu aştı. Paramızın değeri düştü. İşsizlik diz boyu. Millet pazara çıkamıyor, aç oturuyor ama sarayda oturan kendi maaşına zam yaptı. Lafı uzatmayacağım, demek ki olmadı, olmayacak. Neyi kutlayacağız peki? Enayiliğimizi mi, nasıl aldatıldığımızı mı, kime tutunacağımızı bilmediğimizi mi? Umut veren yazı yazmak istiyorum. Olsa dükkân sizin de… Yine de haydi, sokaklara çıkalım, marşlar söyleyerek yürüyelim: Cumhuriyet Bayramı kutlu olsun!