Belirsiz kül rengi ışığın içinde bir çiçek açıyor... Koyu yeşil yaprakların arasından bir dal kımıldıyor....

Belirsiz bir şeyin siyah karartılarında bir yıldız düşüyor zindanlara. Bir el dokunuyor, bir yürek yanıyor karanlıkta.

Bir uçurumun kıyısında, belki bir dağın doruklarında yalnızlığın şarkısını söylüyor çocuklar...

Kimin hayat öyküsüdür bu?

Senin, benim mi yoksa hepimizin mi?

Bu hüzün bulutları neden dağılmıyor, anlatır mısınız bana?

Gecenin soluk alıp verdiği bir saatte, tek başıma yürürken düşünüyorum, sorular soruyorum kendi kendime...

Bir tedirginlik, bir yürek sıkıntısı...

Acıları bal eyledik belki.

Kaygım, hüznüm, umudum, acım nedense iç içe girmiş, çocuklar şarkı söylemekten vazgeçmiş, sular dinginliğini yitirmiş.

Ve bir uğultu, taş kesmiş bedenler ve bir ses:

“Yargı halkın seçtiği milletvekillerini salıvermiyor...”

Binlerce insan zindanlarda yatıyor... Bunun yarıdan çoğu tutuklu... Üç yıl, beş yıl yattıktan sonra yargı karar veriyor:

“Aklandınız!”

Suçluyla suçsuzu ayırt edemeyen bir yargı.

Nerede hukukun üstünlüğü ilkesi?

***

Bir an gözlerimi yumuyorum...

Boğazım kurumuş... Başım dönüyor...

Kin, öfke, öç alma duygusu toplumu kuşatmış... Bir televizyon kanalındaki tartışmada bunu açıkça görüyorum:

“AKP hakkında kapatma kararı zamanında neredeydiniz?”

Bağırıyorum o anda:

“Buradaydık!”

Demokrasilerde siyasi partilerin kapatılmasına karşın yazdığım yazılar aklıma geliyor...

“Demokrasilerde siyasi partiler kapatılmaz! En kötü sivil rejim en iyi askeri rejimden iyidir.”

28 Şubat postmodern darbe yapanlardan, e-muhtıra veren Yaşar Büyükanıt’tan hesap sormayanlar, Mustafa Balbay’dan, Tuncay Özkan’dan, Ahmet Şık’tan, Nedim Şener’den ve öteki meslektaşlarımızdan hesap soruyor?

Ey elinde terazi-kılıç bulunan kadın...

Ey demokrasi ve özgürlük savunucuları?

Halkın iradesine ipotek koydunuz, halkın oylarını önemsemeyip, seçilmiş milletvekillerini Meclis’e sokmama kararı aldınız.

Gelin vicdanınızın sesini dinleyin!

Yumun benim gibi gözlerinizi, doğan güneşi, şafak vaktini, zamanın renkleriyle çoğalan bir günü aklınıza getirin.

***

Kendi düşlerimle avunuyorum bu sabah...

Ve sorular soruyordum kendimce...

Hayat nedir? Özgürlük ve demokrasi nedir? Nedir uygarlık, insanca yaşamak nedir?

Bana anlatır mısınız uçan kuşların nasıl kanat çırptığını, gökyüzünü maviye boyadıklarını.

Peki adını duydun mu hiç Behçet Necatigil’in, Hasan Hüseyin’in, Yetkin Aröz’ün, Ahmet Telli’nin, daha nice şairlerin?

Okudun mu Yetkin’in şu dizelerini:

“Yıpranmış bir kadın yüzü

Saçlarında solgun bir sarı

Elleri çenesinde

Gözleri vermez gözlerini

Vermez kimselere

Vermez yaşamın sevincine

Ya da öyle anladım ben de”

***

Bir yağmur bulutu geçiyor kapkara gözlerinden... Sevginin en ince kırılmaz yerinden... Korkulardan, darmadağın olmuş tutkulardan...

Niye bu öç alma duygusu?

Yargı karar verdi:

“Salıverilmeyecekler!”

Kasıla kasıla yürüyen Büyükanıt Paşa, Şemdinli’de Umut Kitabevi’nin bombalanması...

Ne demişti paşamız:

“İyi çocuktur, tanırım!”

Yargı karar verdi:

“Çıkamazlar, tutukluluk halleri sürecek!”

Alevin acısı mavi midir dostlar? Hüznün acısı siyah mıdır?..

***

Duygularımın altüst olduğu sabahın ilk saatlerinde çığlık çığlıyayım:

“Tarihini yazın gülün soykırımının. Hayatın anlamını yazın... Korkularınızı yazın, umutlarınızı, hüzünlerinizi... Geçer mor menekşem, bugünler de geçer... Geçer inan bana, ben ne denli umutsuz olsam da, aydınlık günleri çocuklarımız, torunlarımız görecek...”

Acılar, ölümler, hüzünler, yitip giden düşler...

Siz Kütahya’nın Dulkadir köyünü, kanserden ölenleri, siyanürün içme suyuna karışmasını, havuzun çöküşünü anımsıyor musunuz?

Bu devlet kimden yana?

Altıncıdan, gümüşçüden!..

Halktan yana değil!..