İnsan bazen tuhaf şeyler düşünür ve haklıdır, örneğin ben Fransa’nın ünlü şarkıcısı Edith Piaf’ın cenaze töreninde onun sevdiği ve onu seven erkeklerin, onun sevdiği renkte takım elbise giyip, ellerinde bir tek gül cenaze törenine katılmalarını ve upuzun bir yolu yürümelerini hiç unutamam.

Ve kendime hep sorarım, bu cesur erkekler sadece Fransa’da mı? Neden sevgili Duygu’nun (Asena) cenazesinde yoktular, şimdi de Türkel’in cenazesinde olmayacaklar. Bu kadar cesur olmak çok mu zor?

Elinde bir tek gül, gülüşüne, cesaretine, kavgasına, sevişmesine âşık olduğun bir kadın için yürümek çok mu zor? Şu dünyada ne kadar zamanımız kaldı ki... Üstelik bu zaman bizim dışımızda, bizim için kuşatılmış halde. Bugünlerde bana sürekli birileri “Sakin ol Işıl” diyor, “neden”, hiç sakin olmak niyetinde değilim.

CHP’nin Ataşehir’de başkan adayı göstermekten son anda vazgeçtiği, yerine son iki yıl içinde, ansızın Ataşehir bölgesinin parlak müteahitlerinden biri olan Battal İlgezi’nin aday gösterildiği arkadaşım, kardeşim (Eski Kadıköy Sosyal İşler Başkan Yardımcısı, herkesin dert annesi, çözümcü) İnci Beşpınar’la Vakıflar Bankası’ndayız. Derdimiz, benim emekli maaşımı aldığım bankadan bana bir miktar tüketici kredisi çıkarmak. Bankanın bireysel yöneticileri bize adeta birer köpek muamelesi yapıyor. Benim 192 Türk Lirası gecikmiş bir borcum var, İnci de bir başka kişiye kredi kullandırmış. Ben, “Kardeşim” diyorum, “bu bankadan emekli maaşımı alıyorum, kesersin olur biter.”

Yönetici kendisinin de bir gün beş parasız kalabileceğini asla aklına getirmeden “Merkez Bankası’nın gönderdiği bir yazılı emir var, kimseye kredi veremiyoruz” diye kestirip atıyor.

Vay canına, anlaşılan o ki, devlet bankalarından atv ve Sabah gazetesinin Turkuvaz grubu tarafından alınması için öyle bir kredi kullanılmış ki, kimselere, zavallı bana para kalmamış.

İnci, kendinin nasıl bir oyuna geldiğini unutmuş benimle banka banka dolaşıyor, ertesi gün Yapı Kredi Bankası’ndayız. Dünyalar güzeli bir kız bize yardımcı oluyor ve benim kredi çıkıyor, ben hiçbir zaman beceremediğim için İnci benim bilgilerimi sözleşmelere yazıyor ve telefonum çalıyor, gazeteden acılı bir ses “Türkel hocayı yitirdik” diyor.

Yüzüm nasıl bir hale gelmiş ki, İnci, “Ne oldu? Kötü bir haber mi aldın” diye bana soruyor, “O cesur kızımızı yitirdik” diyorum, bize yardımcı olan o güzel kız, “Ölen kim” diye soruyor. “Türkel Minibaş” diyorum ve o güzel kız “Aman tanrım” diyor, “o benim okulda en sevdiğim hocamdı.”

Ve biz üç kadın, yaşamın bütün açmazlarından uzak ağlamaya başlıyoruz. Belki de biraz kendimiz için de ağlıyoruz. Örneğin ben, evimdeki sevdiğim eşyaları ne yapacağımı ciddi ciddi düşünür oldum. Zaten bir kısmını sevdiğim kişilere dağıtmıştım ama yetmedi, hâlâ var ve bunlar kimlere kalacak? Sonra düşünüyorsun, sevdiğim erkekler ve beni seven erkekler ellerine birer gül alıp yürümeye cesaret edebilecekler mi?

Neyse bu yazıyı burada keselim. Vakıflar Bankası’nda gördüğümüz köpek muamelesini unutup yaşama devam edelim. Bu arada bugün çok sevdiğim bir dostumdan söz edecektim, onun beni bir yazar, bir yönetmen olarak nasıl üzdüğünden, Şehir Tiyatroları Genel Yönetmeni Orhan Alkaya’dan ama bir ölüm haberi beni ölüm acısına benzer bir dostluğun nasıl bittiğini anlatmaktan vazgeçirdi.

Türkelciğim, ne kadar güzeldin, hoşça kal.

isilozgenturk@gmail.com