Yalnız ve güzel ada Mikronezya’da seçim meçim yoktu. 

Tanrı Ol’un adanın Yolcu ve Yollu ahalisinin başına diktiği Ulu Çoban Muktedir Makropiç’in de zaten öyle bir niyeti yoktu. Ama kırk kez tekrarladığı yalanların yalan olmaktan çıkıp gerçekmiş gibi algılandığını bizzat, şahsen gayet iyi bildiğinden korkuyordu ve haklıydı. 

Çünkü cimadan başka işi, gücü; pudra şekerinden başka umarı kalmayan Mikronları sandık heyecanı sarmıştı. Seçimler olacakmış gibi davranıyor, seçimden başka bir şey konuşmuyor, hatta düşünemiyorlardı.

İşsiz beden eğitimi öğretmeni Ezik Ezilovski ile balıksız balıkçı Buzuki Ezikoviç yoldaşların yolu, sıcak bir yaz gecesi Okyanus dalgalarının ninni söylediği Mikronezya kumsalında kesişti. 

İkisi de parasız olduğundan pudra şekeri yerine Krak çekmiş, dalgaların sahile vurduğu bir kutu birayı yudum yudum paylaşarak sohbete dalmışlardı. 

Genç öğretmen Ezik Ezilovski, kendisinden epeyce yaşlı balıkçı dostu Buzuki’ye bir ara, “Sen oyunu hangi partiye vereceksin” diye sordu. “İktidarın Yol Partisi’ne mi, yoksa muhalefetin Adam Ol Partisi’ne mi?”

Buzuki Ezikoviç’in kafası güzeldi. Peltek diliyle “Annat” dedi. “Biri ney, öteki nassı?”

Ezik Ezilovski, okuldan dövüle dövüle kovulduğundan beri iflah olmaz bir muhalifti. Basitçe açıkladı: “Adam Ol’cular entelektüeldir. Yol’cular gay...”

Buzuki, hülyalı gözlerini devirdi: “Entelektüel ne ki?”

“İşte kitap okuyacaksın, sinema, tiyatro seyredeceksin, müze falan gezip düşünmeyi öğreneceksin.”

“Gay ne peki?”

“Eşcinsel.”

Yaşlı balıkçı Buzuki, yerinden doğrulup kararlı bir sesle: “Yol Partisi’ne verecem ben!” dedi.

Genç öğretmen Ezik, şaşırdı: “Ama onlar gay?”

Buzuki, omuzlarını silkti: “Olsuuun... Bilmediğimi kafama sokacağıma, bildiğimi mabadıma koyarım!”