Mikronezya derin bir sessizliğe gömülmüştü. 

Cima ve uyuşturucu özgürlüğü iyiydi, güzeldi ancak Mikron halkı hem kafayı bulup cima etmek hem de karnının doymasını istiyordu. 

Gölgesi başkent Mikronia’yı kaplayan Betonit Saray’da karşısına dikilen Kel Tepe’ye baka baka yaşlanan Ulu Çoban Muktedir Makropiç, ahalisinin suskunluğundan endişeliydi.

Yaşlı ayaklarını artık sürüyerek, zorlukla yürümesine karşın kafası hâlâ zehir gibi çalışıyordu. 

Kendisini yenileyemeyeceğine göre, yozdaş yoldaşlarını yenilemeye karar verdi. Önce Merkez Pastanesi müdürü Vejetalin Çiçorniya’yı azledip yerine “bahisçiler kralı” İhtiram Beşbasar’ı atadı. 

Sırada çekindiği, çünkü başta kendisi, tüm yozdaşların halt çetelesini tutan Yol Karakolu başkomiseri Simon Semirbit vardı. SS diye anılan Semirbit, ona buna şantaj yapa yapa epeyce semirmişti. Hem tehlikeliydi hem de sinir bozucu. 

Muktedir Makropiç, azli için zaten gerekçeye ihtiyaç duymadığı SS’i huzuruna çağırdı. Zevk için saatlerce, dinlenip dinlenip dövdükten sonra, “Şimdi S... git, SSS desinler!” narasıyla kapı dışarı etti.

Semirbit’in bahtsızlığı bitmemişti. Ağzı burnu kan içinde, çıkışa doğru topalladığı koridorda bir zamanlar “penis uzatma” bahsinde yenildiği İhtiram Beşbasar’la karşılaşmasın mı?

Eski bahisçiler kralı, yeni Merkez Pastanesi müdürü İhtiram, şaşkınlıkla “Bu ne hal” diye sorunca gözyaşlarına boğulup, kanlı salyası kanlı sümüğüne karışarak uğradığı gadri anlattı.

İhtiram Beşbasar, muzip bir adamdı. 

Simon Semirbit’i, “Hiç üzülme. Ulu Çoban’ımız sevdiğini döver, sevmediğini boğdurur” diye teselli etti. “Seni çok dövdüğüne göre, çoook seviyor. Biraz zaman ver, seni arar, yine sever!”

Aradan birkaç ay geçmişti ki İhtiram ile Simon, Merkez Pastanesi’nin önünde tekrar karşılaştılar. 

SS’in omuzları çökmüş, yaraları iyileşen yüzünde derin bir hüzün vardı. 

İhtiram Beşbasar sordu: “Ne haber?”

Simon Semirbit, “Yok haber” deyip içini çekti. “Böyle sevgi mi olur? Ne galiz bir küfür ne sunturlu bir hakaret...”