New York Times’ın görmüş geçirmiş yorumcularından Maureen Dowd da “Kurtar bizi Jill” kervanına katıldı. 

New York Times yazarı, “Jill aklına başına al” diye buyurdu ve Joe’yu ikinci dönem Başkanlık sevdasından ancak “first lady”nin vazgeçirebileceğini yazdı. 

Jill, malum Joe’nun yani Joe Biden’ın eşi.  

ABD demokrasisinde herkes nefesini kesmiş, şimdi “first lady”den medet umuyor. 

Kamuoyu, izleyici konumunda. 

Demokrat Parti kodamanlarından her gün bir başkası devreye giriyor, başkanın sağlık durumunun seçim kampanyasını başarıyla sonuçlandırmasına imkân verecek durumda olmadığını, bağışçıların bu ağır tabloda para musluklarını kıstığını, Trump’a kör göze parmak başkanlığı armağan etmek yerine 80’lik Biden’ın artık bir zahmet fedakârlık yapıp kenara çekilmesi gerektiğini söylüyor ama netice alamıyorlar. 

Biden’ın etrafında kuşatma daralırken sürekli biçimde “Demokratların adayı bugün yarın bıraktı, bırakacak. Kararın açıklanması saatler meselesi” yorumları yapılıyor ama sonuç fısss!

Biden, bakıyorsunuz kampanyada kaptığı COVID-19 ertesinde kendisini karantinaya aldığı Delaware’deki evinden sözcüleri aracılığıyla söylemleri yalanlıyor ve azimle “yola devam!” mesajları vermeyi sürdürüyor. 

Ne Demokrat Parti seçmenlerinin ne Obama’sından Pelosi’sine parti seçkinlerinin Biden üzerinde bir yaptırım, etkisi var. 

Her şey “Hanımefendi’nin hamiyetlerine” ve “telkinlerine” kalmış halde. 

Bundan daha “alla turca” bir tablo düşünülebilir mi?

Kamuoyu da, parti ileri gelenleri de çaresiz. 

Niye?

‘YENİLELİM AMA PARTİ BİZİM OLSUN!’

Demokratlar arasında tıpkı çünkü burada bizde Kılıçdaroğlu’nun tarih yazan(!) Cumhurbaşkanlığı adaylığı döneminde olduğu gibi “Aman ha! Yeni bir liderlik tartışması açmaktansa 5 Kasım seçimlerinde yenilelim daha iyi!” diyen kesimler var. 

Demokrat Parti’nin sol kanadını oluşturan Bernie Sanders ile Alexandria Ocasia Cortez’e bağlı klikler, Biden’ın yerine daha sağcı bir halef gelmesinden çekindiklerinden “Bırakın dağınık kalsın” hesabı yapıyor ve yaşlı başkana ilişilmemesini istiyorlar. 

Beri yandan Biden’ın kendisinin tek bir şartla bizzat adaylığı devretmeyi kabullendiği ve yerine halihazırdaki başkan adayı Kamala Harris’i önerdiği söyleniyor.

Biden’ın Harris israrının yalnız taktik bir hamle olduğu, Harris’i kendisinden düşük profil ve popüleriteye sahip olması hasebiyle rakipten saymadığı, çevresini bu şekilde “ölümü göstererek sıtmaya razı etmek istediği”, başka deyişle yerini ve adaylığını bu yöntemle sonuna değin korumayı hedef aldığı konuşuluyor. 

Başkanlık sınavı yaklaştıkça giderek bölünmüş bir görüntü, kaos ve dağınıklığa gömülen Demokratlara karşın, Cumhuriyetçiler -özellikle  Trump’a yapılan suikast girişimi ardından- liderleri ardında tek yumruk oluyorlar.

Trump’ın destekçileri öyle ki sağ kulaklarını bandajlayarak lidere kayıtsız şartsız biat gösterileri yapıyor ve “toplu sürgünlerle ülkeyi göçmenlerden arındırmak” söylemlerine tereddütsüz alkış tutuyorlar.  

Salt sıradan yandaşlar da değil, Elon Musk gibi Silicon Vadisi’nin büyük efendileri de Trump’ın kampanyasına milyonlarca dolar yağdırıyor, bundan böyle Musk’a ait olan sosyal medya platformu Twitter/X üzerinden örgütlü ve paha biçilmez propaganda desteği veriyor. 

POST-DEMOKRASİ SEÇİMİ  

Birkaç ay öncesine kadar, boğazına kadar gömüldüğü davalar nedeniyle dönüşü çok problemli sayılan Trump, küllerinden tamamen doğmuş ve de emin adımlarla başkanlığa koşuyor. 

Cumhuriyetçilerin hafta içinde Milwaukee’de yapılan kurultayı öyle ki gözler önünde dört ay öncesine alınan bir başkanlık kutlaması gibi gerçekleşti.  

Economist dergisinin “tepeden inme irrasyonellik/yukardan inen akıl dışılık” tabir ettiği mevcut siyasi dinamikler içinde, Cumhuriyetçiler Trump’a, Demokratlar da... kapalı kapılar ardında yükselen tüm homurdanmalar ve müzakarelere karşın... adaylık dayatmasında ısrar eden Biden’a teslim. 

5 Kasım’daki başkanlık yarışı, yalnızca “reis”lerin borusunun öttüğü bir “post demokrasi/demokrasi sonrası” seçimine dönüştü.  

Buradan devam.