Bırakın şu İslami tutucuların oyunu alma masalını...

Başından beri CHP’ye iteklenen bir politika var: “İslamcıların oyunu nasıl alacaksınız? Mutlaka o kesime de yönelmelisiniz, onlara mesaj vermelisiniz, yoksa CHP ağzıyla kuş tutsa iktidar olamaz” falan filan...
Artık şu ünlü İhsan Özkes olayından sonra şimdi kesin konuşacağım: Bırakın bu masalları, bu politika önerisi hem siyasi öngörüsüzlüğün hem de CHP’ye karşı arsızlığın, üstten bakışın bir dışavurumu, dayatmasıdır.
İhsan Özkes makul siyasi duruşuyla ilginçti. CHP’ye siyasete davet edilişi de destek gördü. CHP’nin “İslami kesime”, daha doğrusu yeri yurdu belli siyasal dinci kesimlerden oy beklentisi politikasına hep karşı çıktım. Bir boş hayalin partiye satılması ve bunun getirdiği erime olayı! Kimler bu amaçla partinin vitrinine, Meclis koltuklarına konmadı ki.. Hepsi rüzgâr gibi geçti! İşte şimdi de İhsan Özkes’le, politik olarak tam 180 derece farklılaşmış bir kimlikle karşı karşıyayız. Üstelik CHP’ye karşı siyasi kullanıma açık bir yapı!
Özkes’in partiye eleştirileri olabilir. Kimin yok ki! Dün “Saray”a, hem de “Peygamber olsaydı..” diyerek demediğini bırakmayan bir karakter, bugün “Peygamber olsaydı” diye koşa koşa gidiyor. Tümünün, eylemlerinde Allah’ı ve Peygamber’i kullanmak kemiklerine işlemiş.
Dün İstanbul Validebağ korusundaki inşaata “Maalesef koruya göz diktiler, bu gibi yerleri betonlaştırmak için cami kartını kullanıyorlar” diyen bir kimlik, bugün “Validebağ korusuna camiye ihtiyaç var” diyebilmektedir. İktidar mı ona kancayı taktı ve onu siyasi kimlik değişimine uğrattı veya o mu iktidarın trenine atladı bilemem.
Bu yazdıklarım olayın, insan karakterine ilişkin lafügüzafı. Biraz daha nesnel ve politik olacağım şimdi..

Yüzde 20’ye göz dikmenin politik hafifliği
Geçen gün bir toplantıda, yine konu gündeme geldi ve CHP’nin “İslami-muhafazakâr kesime açılmasının zorunlu olduğu” öne sürüldü. Çünkü AKP seçmeninin yüzde 50’si, “dini muhafazakâr” parti olmasını oyuna neden gösteriyor. AKP’nin oyu yüzde 40, demek ki bunun yüzde 20’si İslamcılık karakterine oy veriyor. Yarın yüzde 30’a inerse, yarısı da yüzde 15 edecek. Hırsızlık, yolsuzluk, kayırma, para transferleri, lüks, saray müthiş harcamalar, özgürlük, ateş ve kan politikaları... Hiçbiri onlar için önemli değil... Bu 20’lik kesim, İslamcılığın ve din kaynaklı muhafazakârlığın ana tabanı.
CHP’nin bu kesimin oyunu çekebilmek için yapacağı hiçbir şey yoktur. Bugüne kadar da, abartarak yazayım, tek bir oy almamıştır. CHP kitle partisidir, evet ama her partinin durduğu bir siyasal ve sosyal bir zemin vardır. CHP bir kent partisidir, özgürlükleri genişletecek, dini siyaset için kullanmayacak bir ileri demokrasi partisi, Türkiye’nin muhafazakâr yapısını çözecek ekonomik ve sosyal politikalar uygulayarak, bu dinci partilerin de seçmen üzerinde etkisini azaltmalı.
CHP bu açıdan topluma öncülük yapmak zorunda.

Asıl mesele muhafazakâr dindarlıkmış!
Bakın şimdi, Amerikan Protestanlarının “zeki yaratıcılık” dini akımının da uluslararası destekçilerinden, “bağımsız Müslüman” Mustafa Akyol attığı tweet’te ne diyor (yazdığı gibi alıyorum): “CHP’nin önündeki ASIL mesele MUHAFAZAKÂR DİNDARLIK ile barışıp barışamayacağıdır.”
CHP’ye işi gücü, siyaseti, seçmeni falan bıraktırıp önüne “muhafazakâr dindarlık” gibi çözmesi gereken temel bir sorun koyuyor. Bu bir yönüyle de CHP’yi eritme politikası.
Dinci siyaset şöyle bir söylemle ortaya çıkmaya başladı, özetle: Burası Müslüman bir ülkedir. Bütün partiler Müslümandır, İslami politikalar izlemek zorundadır. Allah din temelinde politika yapmalıdır. Bu önkabul ilkeden sonra, partiler arasında sosyal, ekonomik politikalar konusunda ayrım başlayabilir.
İran tam böyledir. Rejime iman etmeyen hiçbir parti seçime giremez. Önce “iman et” sonra siyaset yap... Bunlara “kardeşim bırak CHP’nin yakasını, sen git AKP’yi adam etmeye çalış” diyesi geliyor. Ülkeye daha hayırlı bir iş yapar.
CHP kendi işine, kitlesine, topluma baksın. Vitrini de buna göre yeniden düzenlesin.