58 yıl sonra Hıncal Uluç, kendi adını taşıyan okulu açmak üzere doğduğu topraklara gitti.

“Uçakta oturacağın koltuğun yerini ben seçtim; al bu biniş kartın” dediğinde, unutamayacağım, neşeli, çok güzel bir yolculuğun başında olduğumu anlamıştım. Koltuk numaramda “3A” yazıyordu ve Trabzonspor, bir gün önce oynanan maçta Galatasaray’dan 3 gol yemişti… Biniş kartını bana uzatan da Hıncal Uluç’tan başkası değildi!..

TOÇEV’in onarımını yaparak çağdaş eğitim hayatımıza kazandırdığı 181. okulun açılışına gidiyorduk ve Kilis’in Hacılar köyündeki bu okula “Hıncal Uluç İlköğretim Okulu” adı verilmişti. Tam 58 yıl önce doğduğu topraklara geri dönüyordu Hıncal Uluç… Kilis’te geçen çocukluk günlerine yaptığı yolculukta heyecanlı, mutlu ve belli etmemeye çalışsa da hüzünlüydü. Dünyayı gezmiş usta gazetecinin hayatındaki bu en önemli yolculuğunda, yanında Nebil Özgentürk, Ahmet Utlu, Ünal Ersözlü ve bir Trabzonsporlu olarak da ben vardım…

Hayat Bilgisi kitabındaki köylere benziyordu Hacılar… Küçük bir tepenin üstüne kurulmuştu ve insanda ressam olup, şövaleyi, tuvali, tabureyi bir tarlaya koyarak resmini yapma arzusu uyandırıyordu. Hıncal Uluç’un adını taşıyan okulun girişinde köylüler tarafından sevgiyle karşılandık. Çocuklar çiçekler sundular Hıncal Uluç’a… Sınıflara göre diziliydi çocuklar bahçede… Ve ben, 3. sınıfın sırasında en arkaya geçtim!

Kürsüye gelen bir çocuk şöyle başladı konuşmasına:“Burada şu üç değer bir aradadır: Okul, öğrenci ve öğretmen”… Parmaklarıyla “3” yaparak bana gülümseyenin kim olduğunu söylememe gerek yoktur sanırım…

Hıncal Uluç, Türkçeyi ilk Kilis’te tanıdı. Gazetecilik hayatında onurlu, dürüst, çok okunan, yazıları aranılan bir yazar olmayı başardı… Ressamlar imzalarını tablolarının sağ alt köşelerine atarlar… Hıncal Uluç’ta, Türkiye haritasının sağ alt köşesine, Kilis’e yazdırdı adını. Bu bir köy okulunun tabelasıdır ve bir yazarın hayatında alacağı en güzel, en büyük, en değerli ödüldür.

Dağlarca aklımdaydı hep

Hıncal Uluç İlköğretim Okulu’nun açılışında Dağlarca aklımdaydı hep… Onun “86” adlı şiiri kaç kez geçti gözümün önünden… Dağlarca’nın ardından yazılan yazılarda pek çok şiiri yer aldı büyük şairin… Bense, “86” adlı şiirini okudum sürekli olarak, Dağlarca’nın toprağa verildiği günün hemen ardından, bir ilkokul bahçesinde… İşte 86’nın ilk kıtası:

Dünya kadar büyük bir günüydü çocukluğumun

Mektebe ilk gittiğim o altın sabah

Omzumda kalmıştı el sıcaklığıyla

Anamın okşarken söylediği bir “Bismillah”

Okula gittiği ilk günü anlatır Dağlarca bu şiirinde… Oyundan büyük bir bahçede, hayal bile edemeyeceği büyüklükte beyaz bir binadır okulu… Sınıf arkadaşları tanımadığı harfler kadar yabancı ve çirkindir… Şöyle devam eder şiir:

İlk ders bir bayramın sonu gibi soğuktu

Gördük karatahtada “Hesap” denen ka-raltıyı

Ezberletti kendi numarasını hoca, herkese

Ben de öğrendim iki haneli seksen altı’yı

Sahi, kaçımız anımsıyoruz ilk öğrencilik hayatımızdaki ilk numarayı?.. “86”… Fazıl Hüsnü Dağlarca’nın ilk numarası budur. Ses bayrağımız olan Türkçenin birbirinden güzel sözcüklerinden önce öğrendiği ilk şey bu numaradır: 86… Dağlarca sürdürür şiiri:

Oyunlar ve neşelerle geçti o gün

Ve tatlı rüyalar gibi bitti mektep

Bilgimi düşürmeden eve götürmek için

İçimden seksen altı, seksen altı diyordum hep

Küçük dağlarca okuldaki ilk günün ardından eve gelince kâğıda 86 yazarak keser ve dolabına yapıştırır. Ablalarının görmesini sabırsızlıkla beklese de hayal kırıklığına uğrar!.. Çünkü, rakamların yerini karıştırmış ve 86 yanlışlıkla “68” olmuştur!.. Şair, şöyle bitirir şiiri:

Ki hâlâ yaşarım bir ayrılıkta o hayreti

Dalarım 86, 68 diye bazen

Yer değiştirince başka şey olmak ne tuhaf

Ne tuhaf ölümü duymak seksen altıdan!\t

Kule Canbazı’na ayrılan yere sığmayacak uzunlukta olan şiirin bir kıtasında Dağlarca, okul numarasındaki rakamların yerlerini şaşırdığı o günden sonra, aynı dalgınlığı sürekli olarak yaptığını yazar… Koca şair ölünce, aynı yanlışlığı gazeteler de yaptı… Dağlarca’nın yaşı “94” olarak yazıldı…

Oysa Dağlarca “49” yaşındaydı!..