Telefondaki ses çok genç ve bir o kadar da çekingendi:

- Ümit Bey’le mi görüşüyorum?..

- Benim, buyrun?..

- Ben, Kader Gündüz...

İsim hiçbir şey ifade etmemişti. Tam anımsayamadığımı söylemek üzereyken o tamamladı:

- Şehit Turan Gündüz’ün kızı!..

Önce zaman durdu!.. Sonra, 22 yıl önceye, 20 Şubat 1986, Tunceli, “Geyiksuyu Karşılar Köyü Operasyonu”na gidiverdim...

Karşılar köyünde biri kadın üç PKK’li teröristin saklandığı ihbarı Jandarma KomandoTugay Komutanı Osman Çitim’e sabaha karşı ulaştırılmıştı. Plan son derece basitti: Dört, beş ve altıncı bölük timleri unimoglarla karayolundan Geyiksuyu’na ulaşarak Karşılar köyünü çembere alacak, Özel Tim ise iki helikopterle köye havadan baskın yapacak, teröristler Özel Tim’in elinden kurtulmayı başarsalar bile bu kez diğer timlerin eline düşeceklerdi.

- Maalesef öyle olmadı!..

Tugayda destek kuvvet olarak yalnızca benim komutamdaki karargâh bölüğü kalmıştı.. Önce komando timleri gitmiş, ardından da yaklaşık 2 saat kadar sonra on altı Özel Tim elemanını taşıyan helikopterler havalanmıştı. Telsizden ilk haber operasyon başladıktan yarım saat sonra geldi:

- Bir şehit vermiştik!..

Saatler geçtikten sonra gerçek, içinde Turan Gündüz’ün cesedi ve yaralı bir eri taşıyan helikopterle birlikte ulaştı:

- Teröristler kaçmıştı!..

***

Olayın tamamını sabaha karşı, Özel Tim dönünce öğrendik...

Hepsi yarı donmuş, bitkin ama öfkeli ve hınç doluydular. Operasyonun candamarı sayılan zamanlamada yapılan bir hata her şeyi mahvetmişti:

- Karayoluyla giden birlikler bölgeyi kuşatamadan helikopterler Karşılar köyüne ulaşmıştı..

- İlk helikopter Özel Tim’i köyün epeyi gerisine bırakırken, diğer helikopter tam teröristlerin gizlendiği evin alt tarafına bırakmış ve açılan ateş sonucu Özel Tim Kürtçe Tercümanı Turan Gündüz şehit olmuştu.

- Teröristlerin üzerinde beyaz kar elbiseleri, onun da üzerinde bildiğimiz naylon vardı. Yani hem karın üzerine yattıklarında görünmez oluyorlar, hem de naylon sayesinde kayabiliyorlardı. Buna karşılık birliklerin üzerinde haki renkte kazak ve parka vardı. Yani en elverişli şekilde görülebiliyorlardı.

Takip akşama kadar devam etmiş, bazen aradaki mesafe 20-30 metreye kadar inmişti. Beşinci Bölük Komutanı Arif Üsteğmenin tüfeğine çarpıp seken bir kurşun yanındaki eri yaralamıştı. (Sevgili Arif Üsteğmenim şimdi Tuğgeneral ve Şırnak’ta görev başında!) üç teröristse kaçmıştı...

Helikopter tugay pistine indiğinde herkesin gözleri yaşlıydı. Göz çukurlarına dek ter, çamur ve öfkeye bulanmış iki Özel Tim astsubayı dışarıya atladı. Hemen ardından bir sedye uzandı gecenin ayazına doğru... Üzerinde gencecik bir bedeni taşıyordu... Daha 20’li yaşlarının başındaki Turan Gündüz’ün şehit bedenini...

- Ağlayarak selam durduk...

***

Kader, babasının şehit olduğu tarihten iki ay sonra, 22 Nisan 1986’da dünyaya geldi.. Babasını yalnızca resimlerinden ve bölük pörçük anılardan tanımaya çalışmıştı... Ve 22 yıl sonra bir gün babasının asteğmenine ulaşmaya karar verdi...

Kader’le hemen buluştuk. Karşımda 22 yaşında, Anadolu Üniversitesi İletişim Fakültesi son sınıf öğrencisi pırıl pırıl bir şehit kızı duruyordu... Uzun uzun konuştuk. Ona babasını ve o günü anlattım... Sonra o günü bizzat operasyonun içinde yaşamış olan Mustafa Gün Asteğmen, sanki malum olmuş gibi aradı, onunla da konuştu. Kader’den ayrıldıktan sonra Mustafa’yı aradım. Şu karara vardık:

- Artık ortak bir kızımız var!..

Peki, ben bu buluşmayı niçin anlattım?.. Çünkü, Türkiye’de binlerce Kader var ve her gün yeni Kaderler katılıyor onlara... O aziz şehitlerin çocukları... Bir şeyi daha anlatmak için yazdım:

- Bu vatan kimilerinin zannettiği gibi, hiç ama hiç ucuz değil!..

e-posta: umitzileli@gmail.com