Öyle hızlı, öyle hoyratça, hunharca, öyle acımasızca değişiyor ki yaşamımızın gündemi, savruluyorsunuz bir uçtan ötekine… Sinirler geriliyor, geriliyor, geriliyor, gülümsemeyi unutuyorsunuz…

Değişiyor değil, de-ğiş-ti-ri-li-yor! Bunu yapan Başbakan olunca… Haydaaaa Başbakan’a tapanlar sarılıyor kaleme ya da ekrana ve döktürüyorlar… İşte nurtopu gibi bir “sorunumuz” daha çıktı: Alman vakıflarının CHP’li belediyelere oradan da PKK’ye yardımı! Dünkü Cumhuriyet’te bu konudaki yorumları okudunuz, tekrarlamayacağım.

İlk aklıma gelen (bu sayfanın okurları bilirler) parçası olduğum WINPEACE – Türkiye Yunanistan Kadın Barış Girişimi hareketimiz oldu. Biz iki ülkenin ve Kıbrıs’ın iki kesiminin gençlerini her yaz bir araya getirebildikse; okullarda “barış eğitimini” başlatabildikse, gazetecilere “barış dili seminerleri” verdirebildikse; iki ülkenin kırsal alanından kadınları emekte ve üretimde buluşturabildikse; şiddeti biraz olsun geriletip barış kültürünü yayabildikse… Bunların birçoğunda Friedrich Ebert Vakfı’nın İstanbul bürosundan yardım ve destek aldık. Buna karşılık bizden PKK’ye yardım etmemizi ya da ihaleye çıkan bir “iş”i halletmemizi istemedikleri gibi herhangi bir talepleri de olmadı! Ben destekleri için bugün huzurlarınızda Winpeace adına Friedrich Ebert Vakfı’na teşekkür ediyorum.

Geleneksel Karagöz Hacivat oyunumuzda, delilsiz atana “Vay benim köse sakalım!” denir. Ben de dedim ama çok utandım! İçimde yaşadığımız çağ adına, ülke adına utandım.

Sevgili Berna ve Ferhat

Evet, mektuplarınızı okuya okuya, sizi yaza yaza, size artık böyle sesleniyorum. Öylesine yakınımsınız. Çocuklarım olabilirdiniz diye düşünüyorum…

Çocuklarım değilsiniz ama, mektuplarınızı masamın üzerinden eksik etmiyorum. İnci gibi yazılarınız… Minicik harfler, çizgisiz kâğıda dümdüz tane tane dizilmiş küçük harfli sözcükler… Çok okunaklı. Tıpkı hapishanelerden gelen öteki mektuplar gibi.

Sağlık sorunlarıyla hapishanede boğuşan ve her haktan mahrum Yasemin Karadağ’ın mektubu gibi… Elime ulaşmayan mektubun belgesini yollayan Nektaiş Kahraman’ın mektubu gibi… Diyeceğim. Her birini okuyorum, okuyoruz. Bir milyon kez yazsak da sağır kulakların duyacağı yok!

Ferhat Tüzer ve Berna Yılmaz… Bugün duruşmanız var. “Parasız Eğitim İstiyoruz” yazılı pankart açtığınız için gözaltına alındınız… Daha doğrusu o sırada Başbakan oradaydı diye gözaltına alındınız. 19 aydır tutuklusunuz. 15 yıl gibi bir ceza almanız isteniyor… Sizlerle aynı talepte bulunan Şilili Camila’nın, bakanlarla oturup tartıştığını hep birlikte izledik medyadan… Ama siz, Şili’de değil Türkiye’desiniz, ileri demokraside! Şu birkaç satır, yalnız değilsiniz demek içindir…

Pervin Çakar’ın başarısı

Sevgili okurlar, eğer gündem hunharca, acımasızca değiştirilmese, size bugün sadece Pervin Çakar’ın başarısından söz edecektim. Bu sayfanın okurları onu önceki yazılarımdan tanıyor. İtalya’da yaşayan soprano Pervin Çakar İtalya’da Sulmona’da, 26 Eylül-2 Ekim 2011 tarihleri arasında gerçekleştirilen 28. Uluslararası Maria Caniglia Opera Yarışması’nda birincilik ödülü aldı.

Leyla Gencer ödüllü sopranomuz, başarılara bir yenisini eklerken, yarışmada aynı zamanda “LOTTE LEHMANN Vakfı”nın da “En iyi Kadın Sesine” verilen Özel Ödül’ünü de kazandı. New York merkezli bu vakfın ödülü ABD, Wintergreen Virginia Müzik Festivali’nde iki konser olanağı veriyor ki, bu muhteşem bir olanak! Teresa Berganza’nın başkanlığındaki jüri Cecilia Gasdia, June Anderson, Allan Smith, Luca Targetti gibi isimlerden oluşuyordu…

Heyecanını ve coşkusunu paylaşan Pervin Çakar, “Teresa Berganza’nın koşarak boynuma sarıldığı anı asla unutamayacağım...” diyor.

Ben de Pervin’i kucaklıyor, başarılarının sürmesini diliyorum. Gündemin karambolünde ve acımasızlığında yüreğimi ısıttığı için de ona teşekkür ediyorum.