Ali Demir’i gördüm.
Bitkin bir halde, kelepçeli
elleriyle, iki görevlinin kolunda sürüklenir gibi yürüyordu.
ÖSYM Başkanı olduğu zamanlar
gözümün önüne geldi.
Üniversiteye giriş ve yerleştirme
sınavlarında hile yapıldığı, soruların çalınıp sıralamanın değiştirildiği iddia
ediliyor, kanıtlar öne sürülüyordu.
Başkan Ali DEMİR bütün
iddiaları reddediyor, hiçbir yanlışlık olmadığını söylüyordu.
2011-2015 yılları böyle geçti.
O dönemlerin üç Milli Eğitim
Bakanı, Nimet Çubukçu, Ömer Dinçer, Nabi
Avcı iddiaları kabul etmediler.
Dönemin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan
iddia sahiplerini suçluyor, muhalefetin yok yere ortaya çıkıp akılları
karıştırdığını söylüyordu.
Dönemin Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, konuyla
ilgilenmiş,
Başkan Ali Demir’in açıklamalarını “tatmin
oldum”
sözleriyle değerlendirmişti.
Ama işte, gerçek şimdi ortaya
çıkmıştı.
Ali Demir, başkanlık yaptığı
dönemde söz konusu iddiaların doğru olduğunu, seçimlerde kasıtlı olarak,
bilinen hilelerin yapıldığını açıklıyordu.
Yapılan, FETÖ çetesinin
kurduğu planla hazırlanmış bir eğitim komplosuydu.
Adayların sıraları
değiştiriliyor, FETÖ listelerinin istenen yerlere girmeleri sağlanıyordu.
Her yıl sınava giren iki
milyona yakın adayın hakları çalınmıştı.
Ali Demir şimdi bu
sahteciliğin hesabını verecekti.
Ama tek sorumlu o muydu?
Dönemin Milli Eğitim
Bakanları, dönemin Başbakanı, dönemin Cumhurbaşkanı bu suçun koruyucusu
değiller miydi?
Bir suçu, bilerek ya da
bilmeyerek korumak da suç değil midir?
Milyonlarca üniversite
adayının yıllarca emek vererek kazanacağı hakkın çalınması, onun geleceğinin
gasp edilmesi telafisi olmayan bir suç değil midir?
İslam dininin en adil
kurallarından birisi de “kul hakkının yenmesinin ancak o kullar
tarafından affedilecek bir suç” olarak tanımlanması değil midir?
Şimdi o milyonlarca genci
nerede bulacak, kendinizi nasıl affettireceksiniz?
Ali Demir’i yargılamak, mahkûm
etmek, cezalandırmak yeterli olacak mıdır?
Dönemin Milli Eğitim
bakanları, dönemin Başbakanı, dönemin Cumhurbaşkanı şimdi ne düşünüyorlar?
Neden onlar da sanık
kürsüsünde değiller?
Onlar da bu suçun koruyucusu,
kollayıcısı olmadılar mı?
Bu soruların yanıtını emir
altındaki hukuk sistemi elbette veremez.
Bu soruların yanıtını
insanların vicdanı verecektir.
İnsanların vicdanı.
Vicdan nedir vicdan?
Nedir “insanların vicdanı”?
İnsanların vicdanı “adalettir”.
İşte, emir altındaki hukukun
sağlayamadığı “adalet”, insanların vicdanında dile
gelir.
O vicdan, elini kana bulamış katili,
kimse görmediği, bilmediği halde uykusuz bırakır, gidip suçunu itiraf ettirmeye
zorlar.
O vicdan, yapılan
haksızlıklara isyan ettirip “bu
kadarı
da olmaz artık” dedirtir.
O vicdan, bütün makamları
elinin tersiyle iter, bütün çıkarları reddeder, suskunluk kuralını bozarak
insanı bağırmaya zorlar.
Vicdan konuşur.
Vicdan ahlaktır, karakterdir,
insanın özüdür.
Vicdan bütün dinlerin
temelidir.
Vicdan, tarih boyunca verilmiş
haklıdan yana, adaletten yana mücadelenin adıdır.
Vicdan, Emile Zola’nın Dreyfus davasındaki haykırışıdır.
Vicdan, Albert Einstein’ın barış manifestosundaki sözleridir.
Vicdan, Oppenheimer’in hidrojen bombasını reddedişidir.
Vicdan, Spartaküs’ün isyanıdır.
Vicdan, Mustafa Kemal Atatürk önderliğinde gerçekleşen
kutsal Anadolu isyanıdır.
O vicdan ki, bugün suskundur.
O vicdan ki, yapılan bunca
haksızlığı önlemeye gücü yetmeyen insanların göğüslerinde inlemektedir.
Dünyada en büyük acı,
gözlerinin önündeki haksızlıkları önlemeye gücü yetmemektir.
Dünyadaki en büyük acı,
haklının haksız, haksızın haklı çıkmasıdır.
Bu kader oyununu değiştirecek
gücünüz var mı?
Gücünüz var, her zaman
Meydan vicdansızlara kaldığı zaman yapılacak tek şey kalır.
Bu kaderi değiştirmek.
Buna gücünüz vardır. Her zaman
vardır.
Yeter ki korku duvarlarını
yıkın, birleşin ve yürüyün.
Vicdanın gücü her haksızlığı
yener, yenmiştir, yenecektir.
Asla vicdanınızı susturmayın,
asla.
Kararınız vicdanınızın yolu
olsun.
Kararınız kaderiniz olsun.
İnsanlığın yolu budur...
