Türkiye’de müsabaka yazısı yazmak zor iş. Zor, çünkü hiçbir şey 90 dakikadan ibaret değil ve oyun sürekli kendi sınırlarını ihlal ediyor. Bir bakıyorsunuz siyasi sularda, sonra aniden finansal verilerle dans ediyor, yetmiyor sosyolojik tespitler fink atıyor. Bununla da kalmıyor etik, ahlâk, adalet, medya... ne varsa alıyor içine; sonra da taşıyor! Yetmiyor dünkü gibi bir maç seyrediyorsunuz, ne yazsanız elinizde kalıyor.
Aslında bir maç değil, kısa Galatasaray tarihini izler gibiydik. Umutlar, umutsuzluklar, mümkünler, imkânsızlıklar... Her şey vardı. Tribün de ne yapacağını şaşırdı bu ortamda. Önce sustular. Hamza Hoca’yı hiç işin içine karıştırmadılar. Muhtemelen daha önce bu şekilde elde edilen başarılar yüzünden maça odaklanmışlardı. Ama gelgitler yüzünden travma büyük oldu.

Futbol dışı faktörler
Gerçekten de, maç boyunca futbol dışı ne varsa her harekette akla geldi. Rodriguez pas hatası mı yaptı? Fiyatı devreye girdi. Yasin gol mü attı? ‘Kim getirdi’ sorusu hemen tetikte. Podolski şık bir vuruş mu yaptı? Denayer kendini mi gösterdi? ‘Küçük düşünmek’ üzerine nutuklar pörtledi. Sneijder’den bir klas hareket mi var? Derhal ‘klas’ tartışmalarının, aristokrasinin kulağı çınladı. Eto’o’nun penaltısı geldi. Hemen tüm defolar hortladı. Selçuk kritik bir golle maçı mı aldı? Güzel günler cıvıldadı. Ama son dakikada yenen golle karanlık her yeri sardı.

Tribünler niye sustu?
Şahsen maçın başında ben Hamza Hamzaoğlu’yla ilgili dün tribünlerden birazcık bile olsa bir tepki bekleyenlerdendim. Ama öyle yapmadı tribünler. Sonunu beklediler. Belki de bilerek sustular. Kim bilir? Ama galip gelseler susarlar mıydı? Bilinmez. Her şey birbirine girince anlamak zor.
Velhasıl garip ülkenin garip liginde bir garip maç daha geride kaldı. Daha üçüncü haftada ‘yönetim istifa’ diye bağırılan tribünler artık Hamza Hocasız. Mutsuz mu? Evet. Galip gelselerdi sevinirler miydi? Ondan da emin değilim. Bir Devlet Bahçeli atasözünden türetelim: “Buradan bakınca Galatasaray’da her şey flu görünüyor.”