Söylüyoruz, söylüyoruz anlatamıyoruz. Bu işin fıtratında bu da var. Bir gün iyi, iki gün kötü; iki ters, bir düz. Önceki gün ‘uzay futbolu’ dersi gibi Belçika- Brezilya maçını izlemek istiyorsanız, Uruguay-Fransa’yı da, İsveç-İngiltere’yi de hazmedeceksiniz. Onlarla da bir mana, bir hikmet arayacaksınız. Futbol tıkandığında Rusya-Hırvatistan eşleşmesinin ekonomi politiği diye başlayan dizelere girişeceksiniz. İşin hakkı bunu gerektirir. “En iyiler gösterisi”nden oluşan bir sirk değildir Dünya Kupası. Organiktir. Arada kelek çıkanı da kabulleneceksiniz. Beğenmeyen GDO’lu liglere baksın! Kızdırmayın insanı!
Şaka bir yana, dünkü maçlar gerçekten de futbol keşişlerinin imanını ve sabrını zorladı yer yer. Hangisi elense ülkesinde başarısız karşılanmayacak dört takım çıktı sahaya. O kadar ki, sahaya çıkan 11’ler içinde “en iyi 25 oyuncu” listesinde yer alabilecek isim sayısı ekip başına biri zor buluyordu. Ama işte, bunların ikisi yarı final gördü. Ne mutlu onlara!
Gerçi ben zaten baştan beri azıcık İngilizciydim bu kupada. Onların ‘ne olacak bu İngilizlerin hali’ görünümünü seviyorum. Sonra iki galibiyetle ‘futbol evine dönüyor’ havalarına girmeleri. Takımı turnuva öncesi tarihin en vasatı sayıp, birden tanımı ‘en potansiyelli’ye çevirmelerini. Kolombiya maçında başlarından aşağı dökülen kaynar suları, arkasından olmazın oldurulması diye gördükleri ama alt tarafı penaltı atışlarıyla kazanmaları! Ve tabii İngiliz basınının ironisi ve lezzeti... Adalılar bir turnuvada ne kadar uzun kalırsa o kupa da o kadar güzeldir.
İsveç için buralar bile başarıydı. Hırvatistan enginlere sığmayıp taşabilme potansiyeliyle geldi buralara. Rusya da (şüphe çeken enerjilerine rağmen) şenlikli bir evsahibiydi. Yine de bu rekolteye bakınca herkes İngiltere’yi direkt finalde görüyor. Hele de rakip Fransa olursa, edebiyattır, müziktir, tarihtir, savaştır, çıkında ne varsa saçılır ortaya. Ama bu kupanın sürpriz kapasitesinin farkındayız, değil mi? Bir de; Belçika’yı gördünüz, değil mi?