Şampiyonluğa en yakın takım Galatasaray. Bunu sadece puan durumu matematiği söylemiyor. Fizik, kimya ve hatta psikoloji de onlardan yana. Şampiyonluğa oynayan diğer takımlar gibi arada sıkıntı yaşıyorlar ama fizik açıdan diğerlerinden daha sağlamlar. Kimya deseniz o da şaşırtıcı bir şekilde onları gösteriyor. Neredeyse tamamı yeni kurulan bir takımın saha içi geometrisi sanki yıllardır beraber oynama alışkanlığıyla çizilmiş üçgenlerle dolu. İlk gol bunun güzel bir kanıtı değil miydi? Ancak onları şampiyonluğa koşturan asıl güçlü yanları psikolojik olgunlukları. Bu sadece liderlik avantajıyla açıklanabilir bir şey değil. Ne arkadan gelenlerin stresini sorun ediyorlar ne de maç içindeki sıkıntılara takılıyorlar. Skor 1-2 olmuş, ‘dan-dun’ başlamış. Taraftarda bet beniz atmış. Yine de sonunu bir şekilde bağlayabiliyorlar. Ligin son düzlüğünde haliyle her maç EKG gerektiriyor. Ama onlar görece daha sakin ve rahatlar. Son dakikalarda stres diz boyuyken bile pek pozisyon vermiyorlar. Bir Haşmet Babaoğlu atasözüyle, ‘bu noktanın altını çizelim’: Bu ülkede sakinliğin pek de referansı olamayan Fatih Terim’in takımı zaman zaman Norveçli serinkanlılığında oynayabiliyor! Asıl bunu başardıkları için sanırım ligin tepesindeler.
Oysa ikinci yarı öyle ferahfeza başlamadı. Epey tekledi Sarı-Kırmızılılar. Ligimizin şuurlu futbol adreslerinden biri olan Akhisar, rakibini resmen baskı altına aldı. Ancak bunun da altından kalkmayı bildiler. Skor öyle göstermese de o kadar zorlanmadı G.Saray. Kaçan penaltılara rağmen... Çünkü bir de yetenek toplamı var. O kurtarışları yapınca Muslera oluyorsunuz, o golleri atınca da Gary Rodrigues… Takımın maliyeti tartışmalı olabilir, kalitesi asla.
Şimdi kaldı iki maç. Buradan bırakırlarsa tarihin en büyük futbol mucizelerinden biri olabilir.