Gezi Parkı büyük bir yaz okuluna benziyor. Her köşesinde ders yapılıyor. Haylaz, muzip, mizahla yüklü akıllı gençler, genç öğrenciler, öğretmenleri, başöğretmeni sınıftan kovmuşlar. O öğretmenlerin hele hele başöğretmenin sürekli “2 kere 2 eşittir 4” demesinden bıkmışlar çünkü. “Değil, bildiğin gibi değil” diyorlar.

Diyorlar ki; “Bu öğretmenlerin cahilliği, dünyadan uzaklığı, bu kadar gerilik ancak 4+4+4’lük tahsille mümkündür. Bizim isteklerimizin listesi, yani dersimizin konusu sizin bir türlü anlayamadığınız, anlamak için çaba göstermediğiniz o liste, hayatla ilgilidir. Yasakladığınız ne varsa tersi o listenin içindedir. Siz kuru, kültürden nasipsiz, çok bilmiş ve dayatmacı gündeminizin kurbanı olmuşsunuz. Ve sizin o gündeminiz bizi de, ülkeyi de boğan, günden güne genişlettiğiniz sayısını artırdığınız saçma sapan yasaklarla, kurallarla dolu. Bizim dershanede onlar yok.”

Böyle diyorlar Gezi Parkı’nda toplanan ve orada farklı bir hayat kuran gençler. Güçleri de öyle fiziki bir güç, çok olmaktan, kalabalık olmaktan gelen bir güç falan değil. Güçleri söylediklerinden geliyor.
Eğer “2 kere 2 eşittir 4” diyen otorite onları dağıtmaya karar verirse bilsin ki, dağıttığında onları daha da çoğaltmış olacak, Gezi Parklarının sayısı artacak. “Üç beş ağaç” diye küçümsenen, gençlerin derinlemesine sahiplendikleri çevrenin Türkiye’nin bütün sorunlarına verilmiş yanıtlar olduğu ortaya çıkacak. Ama bu dağıtsanız da, dağıtmasanız da zaten olacak.
Şişeden çıkmış olan artık geri girmeyecek.

Gezi Parkı’nda kurulan demokrasi Türkiye’de var olduğu iddia edilen demokrasi değil. Başka bir demokrasi denemesi göreceksiniz giderseniz. Bu nedenle Gezi Parkı’ndaki tabloyu herkesin görmesi, özellikle de onlarla ilgili yazı yazanların, yazarların, çizerlerin, konuşanların görmeden yazmaması, çizmemesi, konuşmaması şarttır. Çünkü oradaki farklılık uzaktan anlaşılabilecek bir farklılık değil. Gidip görün; kurulmuş serbest kürsüde aklından geçenleri hiç ama hiç sansürsüz söyleyen gençleri, orada gençleri görmeye gelen genç, yaşlı destekçileri, aykırıları, siyaset üretmek için çabalayanları dinleyin.

Orada her şey var. Yalnızca şiddet yok.
Ve onlar dışarıda bir yerde şiddetin beklediğini, Başbakan’ı karşılayan kalabalığın attıkları sloganlarda açık edilen niyeti görüyorlar. Cuma akşamı artı 1 kanalında Banu Güven’in programına katılan Gezi Parkı sözcülerinin söylediklerinden çıkardığım da budur. Başbakan’ın adamları “Yol ver gidelim, Taksim’i ezelim” diyor, Taksim’deki gençler ise “Yol ver gelsinler, insanlığı görsünler” diye yanıtlıyorlar şiddeti.
Sürekli yinelenen “Onların bir ideolojisi yok” klişesinin, yani “Onlar boş konuşuyorlar” söyleminin anlamsızlığını da Gezi Parkı’ndaki gençleri dinleyince daha iyi anladım. Orada tüm fikirler bütün zenginlikleriyle ortaya konabiliyor, tartışılabiliyor. Yani orada görüşler, ideolojiler özgür.
Bir tek şiddetin kültürü, ideolojisi yasak Gezi Parkı’nda.
O, Taksim Meydanı’nın dışında bir yerde pusuda. Gazete köşelerindeki, TV kanallarındaki çok bilmiş analizcilerin, kapalı kapıların ardında toplantı üstüne toplantı düzenleyenlerin ceplerinde bekliyor.
Cepten çıksa da, TOMA, biber gazı, cop, sopa olsa da Gezi Parkı düşüncesini yok etmek mümkün değil artık. Söylediklerinin tersine, kazanılmış bir hak, söylenmiş bir söz, şişeye tekrar sokulması imkânsız bir ideoloji o.