\n

Yüzümü güneşe çevirdim, sabahın çiçeklenmiş aydınlığında yıllar önceye dönüp tarihin sayfalarını çevirmeye başladım.

Çepeçevre ışıklar takınmış, bataklıkların unutkanlığı kuşanmış o yıllarda fotoğraflar gördüm, yokoluşların çerçevesinde.

De Andrade’nin dizeleri çınlıyordu sabahın ilk saatlerinde.

“Direnmek boşuna

Ya da canına kıymak.

Öldürme kendini, öldürme

Düğün şenliklerine sakla kendini

Ne zaman yapılacağını

Ya da yapılıp yapılmayacağını

Kimsenin bilmediği düğün şenliklerine.”

Düğün şenliklerini yaşamadan öldürdüler benim ülkemin insanlarını.

Yazarlarını, bilim insanlarını, aydınları, gençleri...

Kimilerini pusu kurarak silahla, kimilerini bombayla...

Nice acılar, kıyımlar...

O ölümlerin, suikastların, bombaların, katliamların, faili belli olan “faili meçhul” cinayetlerin arkasına gizlenen patronların, güçlerin sisler içinde kaybolup gidişini.

Susurluk’un neden aydınlatılmadığına tanık oldum.

Kim vermişti Uğur Mumcu için “vur” emrini? Eşref Bitlis Paşa’nın uçağı niçin düşürülmüştü?

***

Tarihin sayfalarını karıştırırken, üstelik Turgut Özal’ın ortada bir kanıt yokken, zehirlenerek öldürüldüğünü söyleyenleri, Sivas katliamını yapanları düşünüyorum.

Kaybolan onca zamana bakınca o fotoğraflarda kimler var görüyorum.

Çetin Emeç, Turan Dursun, Muammer Aksoy...

1991’e geldiğimizde Diyarbakır’da Vedat Aydın...

Kimler alıyor Vedat Aydın’ı evinden?

O yıl Diyarbakır Emniyet Müdürü, İstihbarattan Sorumlu Emniyet Müdürü kim?..

Yıl 1992 sonbaharı...

Musa Anter...

Katiller belli, kaçıranlar belli.

Ne oldu?

Uğur Mumcu’nun aracına bombalı tuzak kurulması...

Yüz binlerin Ankara’yı doldurduğu o cenaze töreni ve yağmur...

Tetikçiler belki bulundu ama büyük patron nerede?..

1993 Özal’ın ölümü... Cem Ersever cinayeti... Sivas katliamı...

Mehmet Sincar’ın Batman’da sokak ortasında, ensesine sıkılan kurşunla katledilmesi.

Cem Ersever’in Ankara’da, Savaş Buldan, Behçet Cantürk’ün Adapazarı, Sapanca, İzmit üçgeninde öldürülmeleri...

***

1993, hem Sivas katliamı hem Türk ve Kürt aydınlarına, siyasetçilerine, bilim insanlarına yönelik, ölümle sonuçlanan eylemler yılı değil midir?

İsterseniz 90’lı yılların başında, alırsınız o fotoğrafları ve birer birer bakarsınız.

Hiram Abas’tan Medet Serhat’a kadar... Musa Anter’den Uğur Mumcu’ya... Ahmet Taner Kışlalı’dan 2002 yılında öldürülen Necip Hablemitoğlu’na...

Yıl 2006’dır...

Cinayet üssü Trabzon...

Rahip Santoro, Hrant Dink cinayetleri ve Malatya’da Zirve Yayınevi katliamı.

Elbet arada yazmadıklarım var...

Hangi amansız ve bilinmez bir içgüdü bu kanlı tuzakları hazırladı?

Devletimiz bunu hiç açıklamadı, üstünü örttü.

1994 yılında hazırlanan, ancak TBMM Genel Kurulu’na nedense getirilmeyen Faili Meçhul Cinayetleri Araştırma Komisyonu Raporu niçin topluma unutturuldu?

Bunları sormak toplumun hakkı!

Elbet bu eylemlerin içinde olanları devlet biliyor bilmesine...

Bildiği için VIP cezaevleri hazırlıyor bizim ileri demokrasiyi dillerinden düşürmeyen siyasal erkimiz.

***

Bir kuşak katliamlarla büyüdü, acıları, hüzünleri yaşadı...

1990 yılında doğanlar bugün 22 yaşında...

Üst üste yığılmış bunca ölüler...

Geride gözü yaşlı analar, babalar, çocuklar ve eşler!

Onlar nice acılar, nice isyanlar içinde...

Hayatın daracık boşluğu önünde, tepeden tırnağa yanıyorlar...

\n