İncecik mavi bir alev sarıyordu gözkapaklarını... Andreade, gülün ölüm yüzyılında doğduğunu anlatıyordu.

Ölümü düşündü... Yitip gitmeyi karanlık bir gecede... Soğuk lacivert suların derinliğine inmeyi...

Yaşamı boyunca dürüst olmanın bedelini çok ağır ödemişti.

Yüreğini soyduğu anılar, güneşleri sakladığı yıllar...

Derin duygularla örülmüş bir hayatta ölülerle baş başa kalmak güzel olmalıydı.

Suyun gözünü göstermek istedi bir an, sonra vazgeçti.

Dağlardan, bulutlardan arınmış bir bakışta, bu çökmüş göğüs kafesinde, sayfaları arasında bırakılmış çiçekte kendi kendine seslendi:

“Yaşam nedir?”

Bu soruya yanıt veremedi bir süre...

O sırada rüzgâr atları mahmuzluyordu.

***

Öğle saatlerinde Şişli’de bir kafede otururken tüm çiçeklerin ölüm yüzyılını, ölümleri, intiharları düşündüm...

Attila Jozsef’i, onun tren rayları üzerinde 32 yaşında ölüme gidişini.

Ve Jozsef’in Flora’ya seslenişini:

“Bir köye nasıl okul, elektrik

Su, taştan evler gerekliyse

çocuk nasıl gereksinirse

oyuncaklara

Isıtan bir sevgiye;

İşçi için bilincin

Gözüpekliğin anlamı neyse

Yoksul için onurun;

Ve bulanık çocuklarına bu

toplumun

Bir hayat çizgisi nasıl gerekliyse

Ve nasıl gerekliyse hepimize

Akıl, uyanıklık, yol gösteren bir

ışık

Flora! Yüreğimde senin yüreğin

işte böyle”

Flora, anlayamadı bunu, bu sevgiyi, tutkuyu ve aşkı...

Zordur bir şairi ve yazarı anlamak!

***

Gülüm ölüm yüzyılında değil, maviş menekşelerin, tüm mor çiçeklerin doğum yılında ölmek mi iyidir bilemiyorum.

Genç ölümleri düşünüyorum, yitirdiğim arkadaşlarımı, Mahir’i, Saffet’i, Taylan’ı.

Bir pazar sabahı içinizi acıtmak değil amacım; hayatın sayfalarında bir şeyler aramak.

Ahmed Arif’in dizelerinden Hasan Hüseyin’in Kızılırmak’ına doğru uzanmak...

Edip Cansever ve Cemal Süreya, Erdal Öz, Demirtaş Ceyhun ve Arap Erol’la (Özkök) çilingir sofrası kurmak...

Ah ölümler yok mu?

Tüm dostlarımı yitirdim...

Denizlerin dibinde onlarla buluşmak, gülün ölüm yüzyılında doğmak ne demek!

Güneşi birlikte öpmek varken, varken güzel havalarda ayışığı altında yıldızlarla konuşmak!..

Hayatın sayfalarında ölümü düşünmeden!

Bir düş görmek, insanca yaşamak, dostluk, arkadaşlık, aşk, tutku kavramlarını tümleştirmek.

Paul Eluard’ın çok bilindik dizelerinden kendi payımıza ders çıkarıp yaşama sımsıkı sarılmak.

“Bir insan öldü başka silah

bilmeden

Hayata açılmış kollarından gayrı

Bir insan öldü başka yol

bilmeden

Mavzerlerin kıpraştığı yollarda

gayrı

Bir insan öldü vazgeçmez hâlâ

döğüşten

Ölüme karşı o karanlığa karşı”

***

Şişli’den gazeteye gelirken kendi kendime sordum:

“Acı nasıl anlatılır?”

Arjantinli edebiyatçının şiirlerini de severim, düz yazılarını da tüm yapıtlarını da...

Yıllar önce yaşamöyküsünü anlatan “Senyor Borges”u (Can Yayınları) okumuştum.

Kitabı okurken Arjantin’in askeri faşist cunta dönemlerini, ölümleri, katliamları, acıları, hüzünleri düşündüm.

Gülün ölüm yüzyılında doğmak bana göre değil...

Tüm çiçeklerin doğum yıldönümünde ölmek daha güzel olmalı...

İlkyazı bekliyorum Jozsef gibi...

Göğün uzantısını, uyku dolu bir zamanın tutsaklığını, mavi göğün kırmızılaştığı bir günbatımını o yüzden çok seviyorum.

Ve şairin dediği gibi:

“Yaşam’a önümdeki yeri

sağlayan

O bakışı kaldırıyorum

Eylem sadeleşiyor...

Çünkü ölüme

Bir çığlıkta”.