O son gece fırtınadan önce buluşma, hayatın sayfaları, yıldızlara uzanan çocuklar...
Ayrılışın gizemli hüznü çiçeklerle buluşup, bizi bırakıp gideli kaç yıl olmuştu?
Bir sevda, tutku, umut...
Kıskançlığımıza benzeyen o ormanlar, çınar, palamut ve zeytin ağaçları.
Denize inen dar sokaklar!
Hep ama hep, hiç kıpırdamadık, aynı yerde kaldık, arayışlarımızın içinde hiçbir şey yapamadık...
Belki 30, belki 40 yıl acılar içinde kıvranıp durduk biz.
Kır kurnazlığıyla bir yerlerde tutunmayan sahtekârları gördük!
Oturduğu koltuğu bırakmayanları, ikiyüzlü yaratıkları, iş takipçilerini, komisyoncuları...
Sevdamız bıraktığımız yerde hâlâ duruyor muydu? O genç ölülerimiz nereye saklanmışlardı?

***

Aslında sessizlik bize göre değildi!
Aramıza ayrılık girmeden önce yitik zamanların ortak bir davranışıydı yüreklerimizin çırpıntısı...
15 yıl önceye dönüp baktığımızda Ulucanlar geldi aklıma birden.
Ulucanlar Ankara Merkez Cezaevi’nde otomatik silahlarla öldürülen 10 tutuklu ve hükümlü...
Genç bedenleri aynı gün ailelerine teslim edilip toprağa verilmişti.
Silahsız, savunmasız, demir parmaklıklar arkasında yatan gençlerin öldürüldükten sonra boğazları da kesilmişti.
O yıllarda hukuk yoktu, bugün de yok!
O gün de avukatlar açıklama yaparlarken İstanbul’da gözaltına alınıyorlar, tutuklanıyorlardı, bugün de...
O yıllarda da zindanlarda ölüyordu tutuklu ve hükümlüler, şimdi de...
Akciğer, solunum yetersizliği, kalp, damar, mide, böbrek... Çok sayıda hasta tutuklu ve hükümlü var!

***

Türkiye’de devlet insanına karşı neden bu denli acımasız, kin, nefret, öfke, intikam duyuyor?
Dün sana, bugün bana!
Türkiye laik, demokratik bir hukuk devleti...
Nerede evrensel hukuk, adalette eşitlik, dürüstlük?..
15 yıl önce Ulucanlar kıyımına göz yumanlar, katliamı alkışlayanları tanıyorum...
Hepsi demokrasi, özgürlük, eşitlik ilkesini savunuyorlar.
Siz daha düne dek Odatv davasında, öteki “torba davaları”nda neler yazdınız anımsıyor musunuz?
Türkiye’de “hukuk” denildiğinde akla “guguk” geliyor, “12 Eylül adaleti” hâlâ devam ediyor...
Anılarım beni yıllar öncesine götürüyor...
İnkılap Dal’ı anımsayan var mı bilemem!
Ben bir kez daha anımsatayım...
İnkılap 22 yaşındaydı ve Aydın F Tipi Cezaevi’nde yatıyordu. Kan kanseri olan İnkılap tedavi edilmedi.
O yıllar toplumumuz, medyamız daha duyarlıydı. Kamuoyu baskısı sonucu İnkılap Dal, cezaevinden tahliye edildi.
Doktorlar 25 günlük ömrü olduğunu söylüyordu... Bir gün İzmir Bürosu’na çıkıp geldi.
Boynunda bir tezgâh ve üzerinde küçük saksılar içinde mor menekşeler...

***

Hiç yüz yüze gelmemiştim ama çok yazı yazmıştım İnkılap için...
Hiç tanımıyorduk birbirimizi ama sanki yıllardır birbirini görmeyen arkadaş gibi kucaklaştık.
Bir öğretmen çocuğuydu ve harçlığını menekşe satarak kazanıyordu.
Bir hayli zayıf ve solgun...
İnkılap’a sormuştum:
“Hayat nasıl gidiyor!”
Şöyle yanıt vermişti:
“En fazla 15 gün yaşayacağım ve bunu biliyorum... Ölüme kendimi alıştırdım... Çünkü yeniden doğacağım...”
O anda gözleri buğulanmıştı...
Ölümsüzlüğe sırtını dönen bir akşam yıldızı gibiydi...
Yürekli!
İçten!
Sevgi dolu!
Umutların bittiği, anıların yıkıldığı bir ormanda, karanlık gecelere varılmış saatleri bekler bir ağaç gibiydi.
Gerçekten 15 gün sonra öldü umut...
Bir yazı yazdım ölümünün ardından ve başlığını şöyle koymuştum:
“Mor Menekşeler!”