\n\n\n

Şairin dizeleri anlatıyor aslında yaşadıklarımızı...

Ölümleri!

Acıları!

Hüzünleri!

Akan gözyaşlarını...

“Yüreğim yangın yeri!”

O acımasız sıradağlar, vadiler, uçurumlar... Ölümün kol gezdiği gözden ırak ırmaklar...

Önce Bingöl-Erzurum, ardından Bingöl-Muş karayolu...

Polisler, izinden dönen Mehmet’ler...

PKK istihbarat alıyor birilerinden.

Mehmet’lerin izinden dönüp Elazığ’da toplanacağı, kiralanan bir otobüsle Bingöl üzerinden Muş’a gideceğini biliyor.

Kim ve kimler veriyor bu bilgiyi PKK’ye?

İşte burası önemli...

O yörede yaşayan, PKK’yle işbirliği yapan bazı kişiler...

Bir otobüs kaç kişi alır?

50 kişi.

Üç otobüste 200 Mehmet...

Kimisi yere oturmuş galiba!

Ölüme yolculuk başlıyor...

Başta MİT olmak üzere devletimizin istihbarat birimleri derin bir uykuda.

Hiçbir önlem almıyor...

Oysa yöreyi bilenler, karayoluyla askerlerin birliklerine götürülmesini çok tehlikeli buluyor. Hem asker, hem sivil yetkililer hem de yerel gazeteciler ortak noktada birleşiyor:

“Askerlerimizin karayoluyla götürülmesi çok sakıncalıdır... Çünkü bölgede PKK belli karayollarını denetimi altına almıştır...”

***

Terörün giderek tırmandığını, ülkenin kan gölüne dönüştüğünü bilmeyen yok.

Sekiz gün içinde 26 çocuğumuzu yitirdik.

Kimi asker, kimi polis, kimi korucu.

İçimiz kan ağlıyor...

Yüreğimiz yanıyor...

Buna can dayanır mı?

Güneydoğu’nun kimi kesimlerinde karayollarının PKK’nin elinde olduğu savına karşı çıkanlar acaba şimdi ne düşünüyor?

Güneydoğu’da bir savaş olduğu açık seçik belli. PKK zaman zaman vur kaç yaparak gerilla yöntemiyle hedef seçiyor, kimi zaman Şemdinli’yi ele geçirmek için düzenli ordu yöntemini deniyor.

Hem içeriden hem de dışarıdan destek aldığı zaten biliniyor.

Elindeki ağır silahlar, roketatarlar gökten zembille inmiyor.

Birileri bizi, Kandil’i göstererek oyalıyor açıkça...

Ağababaları Erbil ve Süleymaniye’de.

ABD istese, bir çuvala koyar ve bize teslim eder!

***

İran ve Suriye’nin PKK’ye açık desteği olduğu da bir gerçek.

Tunceli’nin Ovacık ilçesi Cumhuriyet Başsavcısı Murat Uzun, PKK’li kadın teröristin silahlı saldırısı sonucunda ağır yaralandı.

İşte böylesine fırtınalı bir sonbahar yaşıyoruz.

Umutlarımız tükeniyor...

Bu ulus emperyalizme karşı savaş vererek kuruldu Mustafa Kemal’in öncülüğünde.

Yurtseverlik bilinci, aydınlanma devriminin yolunu açtı.

Bu coğrafyada Türkler, Kürtler, Süryaniler, Çerkezler, Ermeniler kardeşçe yaşadı.

Hiçbir emperyalist güç bizi bölüp parçalayamamış, tümlüğümüzü yitirtememişti.

Ne oldu bize?

Ölen Türk olsun, Kürt olsun, Laz olsun, Ermeni olsun bizim çocuklarımız değil mi?

Benim de yüreğim yangın yeri...

İçim acıyor içim...

***

1993 yılında yine aynı yerde 33 Mehmet’imiz şehit düştü.

Yine otobüsle gidiyorlardı...

Bu devlet askeri ve polisini helikopterle taşıyamaz mı?

Beyler, paşalar makam araçlarıyla mı gidiyorlar bölgeye?

Herkes biliyor yaşananları.

Şehit düşenler birkaç Mehmet işte...

Askeri cenaze araçları iki aparatlı (iki tabut koymak için) düzenlenmiş.

Demek ki tasarruf sağlanacak!

Nasılsa her gün 10 şehit...

Beş cenaze aracına iki tabut...

On araç yerine beş araç...

Zihniyet ortada!..

Başka ne diyebilir insan!..

Ölen ölür, kalan sağlar bizimdir.

Ne demişti sayın bakan:

“Şehitlik, gazilik genç yaşta herkese nasip olmaz.”