Mizah. Ülkem insanının vazgeçilmezi.
Şimdiki adıyla komedi. Sulu, düzeysiz ve absürd yapılıyor artık.
Aziz Nesin’in kemikleri sızlıyor mudur? Benim kalbim sıkışıyor. Bu kesin. Acı ve keskin. Komedi izlerken öfkelenen seyirci gördünüz mü hiç? Ben sinirliyim abi. Çok. Asabi oldum. Asabiyim.
Ülkemin televizyonlarında “İşler Güçler” yapıldı. “Leyla ile Mecnun” yayımlandı. Hem de devlet televizyonunda. Elektrik paralarından kesilen vergilerle finanse edilen tek kanal var dünyada, o da bizim ülkede. TRT’nin adını AK TeReTe diye değiştirsek mi acaba? AK TV daha iyi olmaz mı? İ. Melih’in Beyaz TV’sinden daha iyi olur kesinlikle. Akla beyazı birleştirince ortaya nasıl bir kanal çıkar? Ucube mi? Okan Bayülgen’in Kanalizasyon adında bir komedi filmi vardı. Sahi televizyonların ürettiği pisliği “Lağım TV” temizleyebilir mi? Kırsalda “Tezek TV” adının daha iyi tutacağı kesin. Hızla kirleniyoruz. Birinciliği Beyaz TV’ye verdiler, yoksa TeReTe’ye mi?
Eskiden pespaye espriler yerine ince, zarif ve estetik gülmece örnekleri yarışırdı. Recep İvedik yerine Hababam Sınıfı izlenirdi. Eyvah Eyvah üçlemeleri yerine Banker Bilo’lar, Kibar Feyzo’lar gişe rekorları kırardı. Kemal Sunal yetiştirdi benim ülkemin toprakları. Zeki ile Metin vardı bir zamanlar Anadolu sinemalarında. Şimdilerde Küçük Ağa’da zekice komiklikler yapıyor Zeki Alasya. Müjdat Gezen’le Levent Kırca gittikçe absürdleşen politik arenada ciddi siyasete soyunuyorlar. Bu topraklarda siyaset niye bu kadar suratsız, niye bu denli ciddi? Avrupa’da siyaset önemini yitirdi. Politikacıların devlet memurlarından farkı kalmadı. Önemsiz, kimliksiz ve kişiliksiz bir meslek olarak görülüyor artık siyaset. Darısı bizim ülkenin başına.
Aslında komedi ciddi yapılmalı. Önemsenmeli. Ciddi komedi yapmak zor zanaattır çünkü. Mizahta saçmalık olmaz. Sulandırılmaz. Bel altından, küfürlü ve seviyesiz komedi olmaz. Olmamalı. Lakin bizim ülkemizde oluyor. Türkiye’nin en çok izlenen iki filmi Recep İvedik’le Düğün Dernek.
İşler Güçler ekibi Düğün Dernek filminden aldıkları rüzgârla Star TV’de “Kardeş Payı”na başladılar. Kaliteli esprilerle, düzeyli mizah anlayışıyla sosyal medyanın vazgeçilmezi olan Ahmet Kural ve Murat Cemcir ikilisi Kardeş Payı’nda döktürüyorlar. Onlara üstün performansıyla Seda Bakan eşlik ediyor. Dizinin yaratıcısı, senaristi ve yönetmeni Selçuk Aydemir basit ve sade bir hikâyeden yola çıkarak espri yoğunluğuyla diziyi kotarmaya çalışıyor. Düğün Dernek’te art arda ve soluksuz süregiden esprilerle hikâyeyi geriye iten tarz Kardeş Payı’nda da öne çıkıyor. Baba hasta Beşiktaşlı. Çocuklarına efsane üçlünün adını verecek denli fanatik. Metin ve Ali’den sonra kız çocuğu olunca Feyyaz yerine Feyza adını koymak zorunda kalıyor. Lakin Kardeş Payı’nda hikâye yok. Son bölümde küsen babalarıyla barışmak isteyen çocuklar, efsane üçlüyü babasının ayağına getirmek için çırpınıyorlar. Koskoca bir bölümün öyküsü bu. Bu kadar. Metin, Ali, Feyyaz üçlüsünü bulmak için bin bir dereden su getiren bizim çocukların esprileriyle dakikalar, saatler geçiyor, ama hikâye ilerlemiyor. Komedi anlayışımız birbiri ardına sıralanan skeç esprilere indirgendi. Daha da kötüsü hedef kitlesi sosyal medyadan belirlendiği için Kardeş Payı’nın mizah anlayışı üniversite çevresinde dönüp duruyor. Asıl televizyon izleyicisine, yani halka inemiyor. Oysa bu ülkenin mazisinde halkla kucaklaşırken kalitesinden ödün vermeyen çok ünlü mizah yazarlarımız, oyuncularımız var.
Aziz Nesin’i, Kemal Sunal’ı ve Hababam Sınıfı’nın yaratıcısı Rıfat Ilgaz’ı rahmetle anıyoruz. Bize mizahın ciddi iş olduğunu öğrettiler.