Oğlunun kıtır kıtır kestiği Münevver’in çöp konteynırında biten yaşamını, “Takdiri ilahi”ye bağlayan katil babası Nida.
Konya’da tesettürlü metresi Hacer’den doğan çocuğunu boğup, onunla birlikte ormana gömen 4 çocuk babası Zekeriya.
Adıyaman’da -9 çocuklu!- aile meclisi kararıyla, kümese gömülerek infaz edilen 16 yaşındaki Medine.
Diyarbakır’da üvey kardeşi tarafından tecavüze uğradığı için, öz babası tarafından elektrik kablosuyla boğulan 18 yaşındaki Gülseren. Babası boğarken, “kıpraşmasın” diye boğulan kız kardeşinin ayaklarını tutan ağabey. Baba ve ağabey ablasını öldürürken seyreden küçük kardeş.
Töre cinayetlerine “indirim yok” diyen hukuk. Gülseren’in tecavüze uğramakla kendi katlini “haksız tahrik” ettiğine ve katil babasının da “iyi hali”ne hükmedip, cezasını müebbetten 20 yıla indiren hâkim.
Hâkim haklı, valla... Bunca çocuk yapan babaların her çocuk öldüreni müebbete mahkûm olsa hapishane yetişmez bir, henüz öldürülmeyen çocuklar öksüz kalır iki, başka çocuk yapamazlar, ülkemiz cani nüfus artışında hedefi tutturamaz, üç.
Bu cinayetleri ateistler işlemiyor!
Her gün 5 kişinin yöre, töre ya da gözünün üstünde kaşın var diye öldürüldüğü ülkede, bu cinayetleri laikler, ateistler, komünistler, kısaca “allahsız teröristler” işlemiyor, sayın seyirciler...
Türkiye’de 79 bin 96 cami, 90 binden fazla din görevlisi, bütçesi dört bakanlık ve 22 üniversitenin bütçesine denk Diyanet İşleri Başkanlığı var.
Türkiye’de 536 imam hatip lisesinde 105 bin öğrenci okuyor ve bu liselerden çıkanlar, otobüsçü oluyorlar, havayolcu, müteahhit oluyorlar, kaldırımcı, asfaltçı, sağlıkçı, itfaiyeci, doğalgazcı, sucu, elektrikçi, deniz fenerci, RTÜK’çü, gemici, otelci, limancı, yatçı, katçı, velhasıl ihaleci oluyorlar, hatta milletvekili ve iktidar oluyorlar.
Kaldırımlar dayanmıyor, asfaltı sık sık yenilemek gerekiyor. Elektrikler kesiliyor, sular kesiliyor, gemiler bazen yan yatıyor, bazen batıyor. Uçaklara doğru düzgün bakım yapılmıyor, itfaiyeciler yangın söndürmesini pek bilmiyor, doğalgaz ve suyolları da arada bir patlayıp, yargıcı, savcısı birbirine giren devlet gibi çatlıyor tabii...
Ama Türkiye’nin 79 bin 96 minaresinden her gün beş vakit ezan okunuyor, müminler Allah’a imana çağrılıyor. Din, her şeyden önce bir ahlak öğretisi. İmamlar her vaazda cemaate “güzel ahlak”ı anlatıyor. Tüm müminler, Allah’a imanın onun emrettiği “iyi insanlık”, sevap işlemek, günaha girmemek olduğunu biliyorlar.
Oysa bir ahlak erozyonu yaşıyor Türkiye, hiç olmadığı kadar. Günah rekorları kırılıyor.
İlla ki kasıtlı olması da gerekmiyor, bu günahların. İstanbul Üsküdar’da, hatalı ve yasak dönüş yaparken 16 yaşındaki Ömer’i öldüren minibüs şoförü bir cani değil midir?
Liste uzun. İyi imamdan illa ki iyi avukat, iyi öğretmenden usta doğramacı, taksi şoföründen vinç operatörü, inşaat işçisinden minibüs şoförü, tornacıdan kasap, çapacıdan asfaltçı olmayacağı içindir ki; kimsenin bildiği işi yapamadığı Türkiye, işinin ehli olmayan sorumsuz kişilerin elinde binlerce insanın sağlığından, canından, malından olduğu, çocuklarını yitirdiği bir ülke.
Ahlaksızlığın kaynağı yoksulluk değil!
Bu ülkede 1446 çocuk kayıp ve büyük olasılıkla, çoğu organ mafyasının kurbanı, diğerleri sübyancı çetelerin.
Kendi çocuklarını, karılarını satan, dilendiren, seks kölesi olarak kullandıranlar da cabası.
İnançlı ya da inançsız, laik ya da muhafazakâr; siz değilsiniz, ben değilim çocuklarımıza Medine adını koyup, kümese gömen. Münevver’i katleden cani oğlunun şeytani günahını “Takdiri ilahi!” diye Allah’ın sırtına yıkan da biz değiliz. Aramızdan gayri meşru ilişkiden doğan çocuğunu boğup ormana gömen de çıkmaz, satan da, dilendiren de. Metres çıkar aramızdan, ama adı Hacer ve tesettürlü olmaz, zaten çocuk da yapmaz, olursa da öldürmez. Tam tersine, metresi olduğu adamı “çocuk var” diye sağar mı, sağar... Budur günahı.
Yoksulluk da gerekçe değildir, ahlaksızlığa. Aramızda yoksul ve ahlaklı, hâlâ, her şeye rağmen çok var.
Öyleyse?
Benim kişisel görüşüm: Din, ancak uygar insana ahlak aşılar. Cehalet dinden ya da din cehaletten beslendiğinde, ortaya yukarıdaki tablo çıkar.
Y.N.: Yukarda okuduğunuz satırlarım, 11 Kasım 2007’de yayımlandı, sevgili okurlarım. Aradan geçen on üç yılda Türkiye’deki cami sayısı 85 bine ulaştı. Diyanet’in bütçesi sekiz bakanlığı geride bıraktı ve artık 76 üniversitenin bütçesine denk. Müftü, imam, hatip, vaiz vb. personel sayısı 130 bine yaklaştı. Artık 5 bin 138 adet imam hatip lisesi ve 1 milyon 600 bin İHL öğrencisi var.
Ama Türkiye’de ahlakın toplumsal portesi artmadı, tam tersine azaldı!
On üç yılda akıbeti meçhul kayıp çocuk sayısı on binleri aştı. 5 binden fazla kadın öldürüldü. İşlenen toplam cinayet sayısı, yüzde 61 artış göstererek 30 bini geride bıraktı.
Yıllar önce yazılmış bir yazının, bugün o günden daha güncel olması mümkün müdür? Geçen hafta Facebook’ta paylaşım rekoru kırdığına bakılırsa, mümkünmüş...
2007’deki gerçekler, bugün daha da vahim bir güncelliği ifade ettiği içindir ki; değerli okurum Fazıl Eryurt’un hatırını kırmayarak yeniden yayımlıyorum.
