Şeş Taahhüt Kumpanyası’nın bir numaralı yolsuz müteahhidi ve istibdadın vazgeçilmez işbirlikçisi Cenabet Cenginski’nin bir metres ordusu beslediği tüm Mikronezya’nın bildiği bir gerçekti. 

Bodur boyu ve yamuk suratıyla Cenabet adının hakkını veren Beton Kralı’nın karizma yokluğunu, cebindeki kerizmatik telafi ediyordu. 

Ancak Cenabet’in resmi eşi Zebercet, adadaki tüm resmi eşler gibi istibdat rejiminin tek bir icraatından şikâyetçi; o da cima özgürlüğüydü. Ama ne yapsın? Kocasının metres ordusunu görmezden, bilmezden geliyordu. 

Cenabet Cenginski, bir tatil günü Zebercet’i alıp Mikronia sahilinde ancak yolsuz muktedirlerin gidebildiği ve zaten tüm adanın yegâne lokantası, Yolcu Balık’a götürdü. 

İkili, sipariş balıklarını zıkkımlanırken güzel bir kadın doğruca Cenabet’in yanına geldi; uzun uzun dudaklarından öptü, “Sonra görüşürüz” dedi ve çıkıp gitti. 

Görmezden geldiği ordunun bir neferi gözüne sokulan Zebercet, öfkeyle sordu: “Kim bu kadın?” 

Cenabet istifini bozmadı: “Metresim!” 

Zebercet, “Yaşlı teke, pis zampara!” diye tısladı. “Derhal boşanacağım senden.” 

“Hay hay!” deyiverdi, Cenabet. “Ama iyi düşün. Boşanırsak kışın İsviçre’de kayak, yazın Côte d’Azur de deniz sefaların biter. Kaliforniya’da ıstakoz tıkınmayı rüyanda görürsün. Londra’da Harrods’u yağmalamak, Paris’te Hermes’i kapatmalara veda edersin. Yine de karar senin, bana uyar!” 

Aralarına bir sessizlik çökmüştü ki kapıdan içeri Merkez Pastanesi’nin değişmez müdür yardımcısı Liman Von Koka, kolunda çok genç bir kadınla girdi. 

Zebercet, “Liman’ın yanındaki kadın kim?” diye sordu. Önündeki balığın başını emmekle meşgul Cenabet, “Tabii ki metresi!” dedi. 

Zebercet, düşünceli bir suskunluğa gömüldü. Sonra kocasının kulağına eğilip fısıldadı: “Bizim metresimiz daha güzel!”