Ben görmedim ama söyleneni sevdim. Belçika’da bir heykel varmış. Adamın biri karşısındaki adama gülüyor çünkü adamın gözüne çöp batmış. Fakat gülen adamın poposunda da kocaman bir kazık var. Yani “Kendi kusurunu görmüyorsun ama başkasının kusuruna gülüyorsun.” İnsanoğlu böyledir. Karşısındakinde kusur arar, kendininkini ise bir türlü kabullenmez. Böyle bir arkadaşımız vardı. Herkesi düzeltmeye çalışırdı. Ona bir gün şöyle dedim: “Şu düzeltme işine önce kendinden başlasan...” Ama çoğumuz böyle değil miyiz? Ben birini eleştirirken aniden dururum. Önce kendime bir bakarım. Yahu bu eleştirdiğim şeyleri ben de yapıyorum... Başkasında kusur aramayı çoktandır bıraktım aslında. İnsanlar pekâlâ kendilerini restore edebilir. Herkese bir şeyler anlatıyorsun, sana bir şey kalmıyor, o zaman da olmuyor. Ben çareyi buldum: “Siz bilirsiniz” diyorum. Olup bitiyor.

KURNAZLIK

Zekâ, akıllılık farklı şeyler. Ama kurnazlık en farklısı. Bizi yıllarca yönetenler bence kurnaz insanlardı. Bunu yazmadan duramazdım. Parmaklarım beni, hükmetmemi dinlemeden tuşlara basıp duruyor. Zekâya şapka çıkartırım ama kurnazlığı gördüğüm yerde toprağa gömmek isterim. Çünkü çirkin ve adaletsizdir kurnazlık. Tamam, normal olacak kadar anormal değilim ama haksızlıklara karşı çıkmayacak kadar da korkak değilim. Ürküttüler insanlarımızı. Goebbels metodu uyguladılar ve sürdürüyorlar bunu. Gazeteci arkadaşlarımı yıldırmaya çalışıyorlar. Baskıyı gittikçe artırıyorlar. “Yazma, araştırma, kurcalama, soru sorma, bırak bu işi” demeye getiriyorlar. Kurnazlar şiddetli şekilde işbaşında. Ama direnenlere sökmez. Direnmek sanatçının tabiatı icabıdır. Tarih boyu nelere direnmedi ki sanat ve sanatçı? Devam. Korkusuzca, yılmadan, alnı açık biçimde devaaam.

FERİDUN ÇÖLGEÇEN

Türk sinemasının en renkli simalarından biri Feridun Çölgeçen’di. Çok filmde birlikte oynadık. Anılarını anlatırken ağzımı açar dinlerdim. Amerika’da Hollywood macerası da yaşadı Çölgeçen. Bir ara onları da anlatırım... Bir köşkte film çekiyorlar. Köşkün sahibesi tatsız bir kadın. İkide bir: “Feridun Bey lütfen, burada sigara içmeyin, lütfen ayağınızı sehpaya dayamayın...” Feridun ağabey delirmek üzere. Neyse çekim bitiyor. Tam köşkün kapısından çıkacaklar, Çölgeçen: “İncik, Bıncuuuk...” diye yerlere bakarak mırıldanıyor. Kadın merakla soruyor: “Ne oldu Feridun Bey, ne arıyorsunuz” diye. Feridun ağabey: “Efendim iki minik yılanım vardı, cebimden kaçmışlar, onları arıyorum ama zararı yok, yarın yine buradayız, bulurum ben onları” deyip gidiyor...  

IŞIK

Işık gibisi yoktur. Karanlığı yarar geçer ışık. İleriyi görmeni sağlar. Aydınlık gibisi yoktur. Demiştim ya, annem mum ışığında ders çalışırmış. O zamanlar elektrik yok daha İstanbul’da. Işığın her türlüsüne varım ben. Cevherdir o, zifiri yok eder. Karanlık fikirler ondan korkar. Sovyet devrimi zamanında Lenin yurtdışında Iskra adlı bir gazete çıkartıyordu. Orijinalini Moskova’da müzede görmüştüm. “Iskra” ışık demektir. Karanlık bir sokak düşünün, bir de ışıl ışıl bir cadde. Hangisi güzel? Mevcut sistemin temellerinde yatan ana fikir takiyedir. “Işık Evleri” bütün karanlık düşünceleri aşılayan yerlerdi. Sonunu gördük. Neler yaşandı bu ülkede... Hâlâ bizi ışık saçan ampulle kandırıyorlar. Allah’tan ampul ışık vermiyor ve son zamanlarda bir azınlık dışında artık bu fikre inananlar gittikçe kopup gidiyor. Işık gerçekten aydınlatıyorsa ışıktır. Yoksa on beş mumluk ampul gibi kendini bile zor aydınlatır.

BAZAN...

Bazan bir renk mesela,

Alır götürür

Beni çocukluğuma

Bir şarkı bazan

Tutar saçlarımdan

Çeker beni

O eski yıllara

Ve bazan

Bir yeşillik kokusu

Eski model

Bir otomobil

Bir eski kahve fincanı

Tazeler

Anılarımı

Ve

Acıtır canımı.

Mart 2020

***

“Bizde APTAL yerine kullanılacak pek çok kelime var: ENAYİ-SALAK-BÖN-AVANAK-İDYOT-SAFTİRİK-SAF-SAFRORON-GERİ ZEKÂLI... Peki, neden bu kadar çok (hatta daha da çok, buraya sığmaz) sözcük var APTAL karşılığı? Artık siz düşünün...”

***

“GEÇEN GÜN, GERİ GELMEZ”