KIBRIS’IN güneyindeki Rum yönetimine geçenlerde başkan seçilen Nikos Anastasiades topu Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’ne atarak müzakere çağrısı yaptı. “Kıbrıs Cumhuriyeti Başkanı” sıfatıyla...

Konuşurken üslubu yumuşaktı. Zaten o kesimin büyük çoğunluğu Annan Planı’na “hayır” derken o “evet” demiş ve Rum ağırlıklı bir federatif ortaklıktan yana olduğunu göstermişti. Şimdi öyle davranmış olmanın meyvesini almak amacıya görüşme masasına oturmak istiyor. Ama KKTC’nin Cumhurbaşkanı Sayın Derviş Eroğlu’nun söylediği gibi, o taraftan gelen bütün önderlerden farksız davranacağından ve Rumlara üstünlük tanıyan “eski çözümü savunacağından” emin olabilirsiniz. Çünkü tam eşitlik o tarafın bir türlü benimseyemediği bir ilkedir.

Yine de bizim taraftaki bazı yorumcular dahil, seyircilerin hepsi Rum tarafındaki bu açılımın kaçırılmaması gereken bir fırsat olduğunu ve masaya oturulup uzlaşma müzakerelerine başlanmasını özler gibiler.

Havanda su dövülmesini istercesine.

Kuzey’de kimse gür sesle konuşmuyor. Adada bağımsız iki ayrı devletin bulunduğunu ve amacın onları yan yana barış içinde yaşatmak olduğunu vurgulamaya cesaret edilemiyor.

Bu sinmişliği giderip geleceğe dönük yeni bir kapı açmak amacıyla “barış içinde yan yana yaşama”nın nasıl olabileceğini gösteren ciddi bir planla ortaya çıkmaktan başka çare yok galiba. Türk tarafı, Ankara ve Lefkoşa olarak, başkalarının öğütlerini ve formüllerini beklemek yerine inisiyatif alarak kendi önerilerini ortaya koyabilmelidir. Çözümün Avrupa Birliği’nden gelmesini ummak kadar büyük yanlış olamaz. O durum ancak AB’nin vaktiyle sözde Kıbrıs Cumhuriyeti için yaptığı gibi KKTC’yi de tam üye yaptığı zaman kabul edilebilir. Şaka gibi gelebilir ama Ankara artık kendi AB üyeliği için çırpınacağına, KKTC’nin üyeliğini öne çıkarmayı denemelidir.

Annan Planı’nı reddetmiş bir Rum devletini hemen tam üye yapıvermiş olanlar böyle bir deneme önerisini pek “gayri ciddi” bulamazlar herhalde.